Terug naar Litouwen

Als we op zaterdagochtend wegfietsen uit Liepaja, weten we nog niet dat we de hele reis door Litouwen tegenwind zullen hebben. Steeds harder lijkt het wel, totdat we in Obeliai fietsen en tassen onder in een bus proppen en ons een half uurtje in zuid-oostelijke richting laten rijden. Tot halverwege Zarasai, de grensplaats waaraan we zulke mooie herinneringen hebben van een midzomerfeest in de regen, vier jaar geleden.

Zeven dagen doen we erover om Litouwen van west naar oost te befietsen. Over rustige wegen, met goed asfalt. We kamperen in weitjes vol bloemen. Bij Dalla en Viktor in Joniskis eten we handenvol frambozen uit de tuin. Dochter Evgenia is thuis van de universiteit en heeft een vakantiebaantje in Letland, net over de grens, waar ze elke dag naartoe rijdt op haar sportfiets met vering. De twee zoons wonen en werken in Engeland, het gebruikelijke verhaal. Veel afgestudeerden vertrekken uit dit land... Dalla heeft een tijdelijke baan voor een Europees project. Volgend jaar krijgt ook Litouwen de euro.

Kort na Pasvalys moeten we een stukje over de grote weg. Tot ons geluk, want we zien hier een bordje 'camping'. We komen terecht bij Kees, een gepensioneerde onderwijzer uit Goeree-Overflakkee en Daiva, een Litouwse biologe. We worden onthaald alsof ze een WarmShowers-adres zijn en we blijven twee dagen met elkaar kletsen in de tuin. Daiva droogt kruiden, maakt thee van allerlei bloemen en vruchten en stopt ons lekkere hapjes toe. Ook hier horen we het verhaal van de kinderen die na hun studie emigreren. Naar Denemarken, Engeland, Verenigde Staten.

Bij Pandelys kunnen we zo gauw geen veldje vinden. Hans vraagt een aardig uitziende man op straat of er soms een camping of hotel in de buurt is. En ja hoor, even later zetten we onze tent op in zijn achtertuin. Er is een buitentoilet, en een vijver waar hij zelf ook in zwemt.

In Zarasai regent het niet dit keer, en het is er nog mooier dan we ons herinneren. Hier gaan we de volgende dag over de grens. Het zou lang wachten zijn bij de grensovergang naar Belarus vanuit Daugavpils en Kraslava. Het valt mee, het duurt maar 40 minuten en we zijn over. (We krijgen wel twee maal een gestempeld briefje dat je dan 100 meter verderop weer aan een andere geüniformeerde functionaris moet afgeven. Maar ze zijn allemaal vriendelijk). Na een overweldigende maar korte regenbui fietsen we op maandag 14 juli Belarus binnen.