Minsk

Bijna een week zijn we in Minsk. De eerste twee dagen logeren we bij Vera in een verre buitenwijk, de rest van de week in een kamer boven het kantoor van Gvidas die we in Klaipeda leerden kennen.

Wat een grote stad! Na een uur fietsen, op weg naar Vera, dachten we dat we er waren, verscheen er in de verte opnieuw een blinkende nieuwe flattenwijk. Twee miljoen inwoners heeft de hoofdstad, tegen tien miljoen in het hele land. Minsk lijkt absoluut niet op de rest van Belarus, zoals we dat tot nu toe hebben leren kennen. Dat is een mooi, eenvoudig, rustig land met vriendelijke nette mensen en een trage economie. Minsk heeft brede wegen vol auto's, grote gebouwen voor cultuur en sport, dure winkels, hoge kantoorgebouwen. Zoals veel grote steden in de wereld, maar in zijn snelheid, glans en glitter imponerend.

Er is een mooie fietsroute langs de rivier, die slingert 27 km. lang met het water mee. Langs strandjes en terrasjes, zoenende paartjes, jongens op snelle fietsjes, kinderen die in de fontein spelen. Die route is dus niet handig als je snel van het ene punt naar het andere wilt.
Als fietser wordt je geacht hier over de stoep te rijden. Die zijn meestal ruim genoeg, maar het fietst natuurlijk niet lekker, steeds stoep af stoep op, tussen de voetgangers door. Wij houden ons er vaak niet aan. Eenmaal horen we hard getetter achter ons uit de luidspreker van een politieauto. We verstaan het niet, maar de boodschap is duidelijk.

Iedereen spoort ons aan om het nieuwe museum over de Tweede Wereldoorlog te bezoeken. Het is kort geleden geopend door de presidenten van Wit-Rusland, Rusland en Kazachstan, de EurAziatische Unie, het wordt dus heel belangrijk gevonden. Groot, blinkend en imponerend. We gingen er bevooroordeeld naartoe, maar het viel eigenlijk wel mee. Veel en feitelijke informatie, over het Rode Leger dat de fascisten versloeg. Wel eenzijdig, en zonder kritiek op de eigen misdaden, zoals de grootscheepse deportaties. Maar dat kan je moeilijk verwachten in een oorlogsmuseum.

In het warenhuis Гум koopt Hans een paar bretels, want door al het fietsen is hij te mager geworden om zijn broek op te houden. We gaan ook nog naar het kunstmuseum, en naar de grote bibliotheek, om op het dak te zitten en naar de stad te kijken. 's Avonds nog een keer, voor de lichtshow op de enorme gevel. En dan weer naar 'huis', onze kamer boven het kantoor van Gvidas, waar we woordjes leren van het jongetje Danielus. Litouwse woorden, dat weer wel....