Een rondje El Fayoum
Door: addieenhans
Blijf op de hoogte en volg Hans Metz en/of Addie Niesthoven
06 Januari 2012 | Egypte, Caïro
Het is vrijdagochtend half acht en we genieten van de relatieve rust in het hotel aan het stationsplein van Beni Suef. Er is even wat minder herrie: op de dag van de Heer slapen velen uit.
We zijn nu een week in Egypte. We hebben 300 km gefietst, en erplaatstt valt ons alleszins mee. In Cairo hebben we ons veel met taxi, bus en metro verplaatst.
De eerste nacht, toen we van het vliegveld de stad in probeerden te rijden, ontdekten we dat niet alleen sommigen tegen het verkeer in gaan, maar ook dat veel auto’s en motorfietsen zonder licht rijden. En dan goed hard, want ’s nachts is het minder druk. Met de hel van de weg naar Giza in gedachten, verlaten we de stad met de trein. In het voorjaar hebben we op die weg van ellende onze fietsen over de vangrail getild naar een paadje door de velden.
Het is niet alleen de drukte en de snelheid, het rakelings langs je rijden en de stank van de uitlaatwalmen. Het is vooral de enorme herrie. Iedereen toetert, veel en hard. Zodat je trommelvliezen dreigen te barsten en je om de haverklap opschrikt. Want het went niet. De 300 km fietsen bestaat dan ook grotendeels uit een rondje oase Fayoum vanuit Bani Suef. Ook niet altijd relaxed, maar vol ontmoetingen en mooie plaatjes.
Het water van de Nijl wordt door een kanaal naar Fayoum geleid. De oase bestaat al van oudsher doordat er verschillende bronnen zijn, maar door de extra bevloeiing kon hij de enorme omvang van nu krijgen, met een paar miljoen inwoners en een groot areaal aan landbouwgrond. De twee meren in het zuidwesten zijn zelfs ontstaan door een foutje met de irrigatie, zo’n veertig jaar geleden.
Nu is dit beschermd natuurgebied en een toeristische attractie: de meren zijn met elkaar verbonden door Egyptes enige waterval. Er zijn sulferbronnen, zandduinen, vogels en de nodige oudheden zoals twee piramides (hier meer een bult in het landschap), restanten van tempels voor de krokodillengod Sobek, en fossielen van 40 miljoen jaar geleden.
Fayoum is een vakantiegebied voor mensen uit Cairo, maar ook nu weer zijn wij praktisch de enige toeristen. Ze hebben hier natuurlijk ook geen kerstvakantie. Langs het strand van het grote meer in het noorden staan de hotels en vakantiedorpen leeg, soms half afgebouwd. Ik koop een schelpenketting voor 2 pond, maar Hans verdubbelt de prijs als we ons realiseren dat de vrouw hier waarschijnlijk uren mee is bezig geweest: sorteren, gaatjes boren, rijgen en dan verven in verschillende kleuren gifpaars, gifgeel, gifgroen. Ik hoop er een klein meisje in het zuiden mee blij te maken.
Het fietsen in de oase is niet altijd een pretje. Ook hier toetert iedereen, en hoewel de wegen behoorlijk goed zijn, verandert het wegdek in de dorpen in ongeregeld wasbord. Maar er is veel te zien en tussen de dorpen is het rustig. We passeren muren van cactussen en akkers met groen dat ze hier gebruiken om het vee mee te voeren. Een boer wenkt ons, of we even willen helpen om de oogst van de dag op zijn ezel te laden. Samen tillen we de loodzware bundel op het magere ezeltje. Hij moet wel om ons lachen, want ik til en Hans fotografeert. Toch zijn ze hier gewend aan vrouwen die zwaar werk doen. Vergis je niet in het gewicht van de manden en takkenbossen op de hoofden van de zwaar gesluierde dames.
We zien veel kerststalletjes onderweg, met ossen en ezels, herders en schapen. Op donderdagavond, als we na zonsondergang weer naar Beni Suef rijden, zien we de kerststalletjes compleet, met man, vrouw en kinderen en een klein vuurtje. Overal om ons heen klinkt luid de oproep tot gebed.
De ezels worden hier niet ontzien; ze worden zwaar beladen en stevig opgejaagd met een stok. In één dag zien we drie dode ezels langs de weg liggen. Ook andere kadavers, vooral van zwerfhonden. Ze vallen niet altijd op tussen het afval, dat langs de weg wordt gedumpt. Veel afval wordt verbrand, maar we zien ook mensen die tussen het halfvergane afval het plastic rapen. De mensen zijn behoorlijk arm hier. Er wordt dan ook niet veel verspild. Meestal denken we niet aan Egypte als een derdewereldland, maar dat is het wel. We zien veel kinderen werken, onder schooltijd. Een jochie van hooguit 10, zwaar gebogen onder een enorm pak geplette kartonnen dozen. Jongens die thee serveren, slepen met bouwmaterialen, ezelkarren mennen en op het land werken. Meisjes boven de 10 jaar zien we bijna niet. De jongens zijn actief, vrolijk en brutaal.
We kunnen er tegen om een bezienswaardigheid te zijn, en dat is maar goed ook. Vrouwen en kinderen beginnen spontaan te lachen als ze ons zien. Velen roepen ‘Welcome!’ en ‘What’s your name?’ Als we stilstaan om wat te kopen of de weg te vragen, krijgen we altijd aandacht. Gisteren veroorzaakten we in een morsig dorpsstraatje waar we wat te eten wilden kopen een ware oploop, vooral van jongens. Toen Hans daar een foto wilde maken, ging er een gejuich op. Een oudere man die kennelijk niet van deze onrust gediend was, gebaarde ons, nadat we onze boodschappen hadden gedaan, met een streng gebaar om weer te vertrekken.
Op een landweggetje werden we gepasseerd door een auto met de open laadbak vol vrouwen, allemaal met sluier voor het gezicht. Ze lachen en zwaaien, dagen ons uit om ernaast te komen fietsen, we krijgen tomaten aangereikt als beloning.
We zijn nu een week in Egypte. We hebben 300 km gefietst, en erplaatstt valt ons alleszins mee. In Cairo hebben we ons veel met taxi, bus en metro verplaatst.
De eerste nacht, toen we van het vliegveld de stad in probeerden te rijden, ontdekten we dat niet alleen sommigen tegen het verkeer in gaan, maar ook dat veel auto’s en motorfietsen zonder licht rijden. En dan goed hard, want ’s nachts is het minder druk. Met de hel van de weg naar Giza in gedachten, verlaten we de stad met de trein. In het voorjaar hebben we op die weg van ellende onze fietsen over de vangrail getild naar een paadje door de velden.
Het is niet alleen de drukte en de snelheid, het rakelings langs je rijden en de stank van de uitlaatwalmen. Het is vooral de enorme herrie. Iedereen toetert, veel en hard. Zodat je trommelvliezen dreigen te barsten en je om de haverklap opschrikt. Want het went niet. De 300 km fietsen bestaat dan ook grotendeels uit een rondje oase Fayoum vanuit Bani Suef. Ook niet altijd relaxed, maar vol ontmoetingen en mooie plaatjes.
Het water van de Nijl wordt door een kanaal naar Fayoum geleid. De oase bestaat al van oudsher doordat er verschillende bronnen zijn, maar door de extra bevloeiing kon hij de enorme omvang van nu krijgen, met een paar miljoen inwoners en een groot areaal aan landbouwgrond. De twee meren in het zuidwesten zijn zelfs ontstaan door een foutje met de irrigatie, zo’n veertig jaar geleden.
Nu is dit beschermd natuurgebied en een toeristische attractie: de meren zijn met elkaar verbonden door Egyptes enige waterval. Er zijn sulferbronnen, zandduinen, vogels en de nodige oudheden zoals twee piramides (hier meer een bult in het landschap), restanten van tempels voor de krokodillengod Sobek, en fossielen van 40 miljoen jaar geleden.
Fayoum is een vakantiegebied voor mensen uit Cairo, maar ook nu weer zijn wij praktisch de enige toeristen. Ze hebben hier natuurlijk ook geen kerstvakantie. Langs het strand van het grote meer in het noorden staan de hotels en vakantiedorpen leeg, soms half afgebouwd. Ik koop een schelpenketting voor 2 pond, maar Hans verdubbelt de prijs als we ons realiseren dat de vrouw hier waarschijnlijk uren mee is bezig geweest: sorteren, gaatjes boren, rijgen en dan verven in verschillende kleuren gifpaars, gifgeel, gifgroen. Ik hoop er een klein meisje in het zuiden mee blij te maken.
Het fietsen in de oase is niet altijd een pretje. Ook hier toetert iedereen, en hoewel de wegen behoorlijk goed zijn, verandert het wegdek in de dorpen in ongeregeld wasbord. Maar er is veel te zien en tussen de dorpen is het rustig. We passeren muren van cactussen en akkers met groen dat ze hier gebruiken om het vee mee te voeren. Een boer wenkt ons, of we even willen helpen om de oogst van de dag op zijn ezel te laden. Samen tillen we de loodzware bundel op het magere ezeltje. Hij moet wel om ons lachen, want ik til en Hans fotografeert. Toch zijn ze hier gewend aan vrouwen die zwaar werk doen. Vergis je niet in het gewicht van de manden en takkenbossen op de hoofden van de zwaar gesluierde dames.
We zien veel kerststalletjes onderweg, met ossen en ezels, herders en schapen. Op donderdagavond, als we na zonsondergang weer naar Beni Suef rijden, zien we de kerststalletjes compleet, met man, vrouw en kinderen en een klein vuurtje. Overal om ons heen klinkt luid de oproep tot gebed.
De ezels worden hier niet ontzien; ze worden zwaar beladen en stevig opgejaagd met een stok. In één dag zien we drie dode ezels langs de weg liggen. Ook andere kadavers, vooral van zwerfhonden. Ze vallen niet altijd op tussen het afval, dat langs de weg wordt gedumpt. Veel afval wordt verbrand, maar we zien ook mensen die tussen het halfvergane afval het plastic rapen. De mensen zijn behoorlijk arm hier. Er wordt dan ook niet veel verspild. Meestal denken we niet aan Egypte als een derdewereldland, maar dat is het wel. We zien veel kinderen werken, onder schooltijd. Een jochie van hooguit 10, zwaar gebogen onder een enorm pak geplette kartonnen dozen. Jongens die thee serveren, slepen met bouwmaterialen, ezelkarren mennen en op het land werken. Meisjes boven de 10 jaar zien we bijna niet. De jongens zijn actief, vrolijk en brutaal.
We kunnen er tegen om een bezienswaardigheid te zijn, en dat is maar goed ook. Vrouwen en kinderen beginnen spontaan te lachen als ze ons zien. Velen roepen ‘Welcome!’ en ‘What’s your name?’ Als we stilstaan om wat te kopen of de weg te vragen, krijgen we altijd aandacht. Gisteren veroorzaakten we in een morsig dorpsstraatje waar we wat te eten wilden kopen een ware oploop, vooral van jongens. Toen Hans daar een foto wilde maken, ging er een gejuich op. Een oudere man die kennelijk niet van deze onrust gediend was, gebaarde ons, nadat we onze boodschappen hadden gedaan, met een streng gebaar om weer te vertrekken.
Op een landweggetje werden we gepasseerd door een auto met de open laadbak vol vrouwen, allemaal met sluier voor het gezicht. Ze lachen en zwaaien, dagen ons uit om ernaast te komen fietsen, we krijgen tomaten aangereikt als beloning.
-
07 Januari 2012 - 14:50
Riekie:
Weer genoten van jullie belevenissen en de foto's.
Ze geven weer wat je schrijft.
tot een volgend verslag
Riekie -
07 Januari 2012 - 20:35
Janka:
Wat een leuke verhalen en mooie foto's. Jongetjes en meisjes, altijd een thema. Dank jullie wel! -
08 Januari 2012 - 11:19
An Hoek:
Wat een geweldig interessant reisverslag. Ik geniet ervan alsof ik er zelf bij ben. Goeie reis verder, ik zie uit naar het vervolg! Lieve groeten, An -
09 Januari 2012 - 10:17
Nanna:
Leuk om jullie verslag weer te lezen en ook leuk dat jullie ook af en toe op de foto staan. -
10 Januari 2012 - 13:44
Robin Tolsma:
wat gaaf om jullie ervaringen te lezen over egypte. aangezien wij ook vanplan zijn hier naartoe te gaan over een klein jaar. nou heeft iedereen het over de onrust in het land en qua veiligheid opstraat. ik ga namelijk met mijn BLONDE vriendin erheen.
nou ben ik benieuwd hoe jullie het land ervaren! andere tips en tricks zijn altijd welkom natuurlijk! -
10 Januari 2012 - 19:44
Addie En Hans:
Hoi Robin,
Egypte is hardstikke veilig. Er is toeristenpolitie, en die gaf ons zelfs ongevraagd escorte op de weg naar Assyut. Vonden wij niet leuk, maar er viel niet over te onderhandelen. Verder val je als toerist hier altijd op, of je nu blond bent of niet. Wil je meer weten, kom dan op 11 of 12 februari naar de Fiets- en wandelbeurs in Amsterdam. Wij zitten daar 's middags bij de informanten over fietsen in Egypte. -
11 Januari 2012 - 11:43
Gaby:
Alweer zo'n geweldig verhaal. Maar dat getoeter, daar word je gek van. Zo was dat in China ook. Zonder licht rijden en ook nog tegen het verkeer in. Ik ben wel blij met die regels hier in ons kikkerlandje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
