Feest op het Tahrirplein

25 januari, het eenjarig bestaan van de revolutie. Pas eind van de ochtend gaan we op weg. Lopend en met de metro deze keer. Het is onCairoos stil op straat: het militaire regime heeft de dag uitgeroepen tot nationale feestdag dus velen werken niet. Op straat liggen grote plassen, want het heeft gisteren zowaar geregend, urenlang! Voor het eerst dat we dat meemaken in de totaal tien weken dat we inmiddels in Egypte waren. Het is twee haltes tot Sadat, de metrohalte van het Tahrirplein. Ik dacht dat de metro zou uitpuilen, maar dat valt mee; of tegen. Maar van Rena Netjes (zie aflevering: ‘Bezoek aan Rehab City’) hadden we gehoord dat vanuit meer dan twintig wijken marsen naar het plein zijn georganiseerd. De mensen komen lopen.

Om 11 uur steken we onze hoofden boven de straat. Het is druk, heel druk. Er zijn nu al meer mensen dan op 8 april, ‘Dag van de schoonmaak’ (zie onze vorige reis: ‘Egypte na de revolutie’).
Er zijn twee grote podia, de een ziet er meer feestelijk, herdenkingsachtig, uit, rood en blauw versierd en heel groot ‘25’. Bij de andere hangt een groot bord met portretten: mensen die gedood zijn tijdens de revolutiedagen. Dat moet van de actievoerders zijn. Daarnaast zijn er nog meer sprekers, spandoeken, spreekkoren – en talloze eetkraampjes: zoete hete aardappelen, sinaasappels, nootjes, snoep en sigaretten, etc.

Prachtige grote spandoeken zijn er gemaakt, soms hele grote. Het zijn trouwens geen ‘doeken’, ze zijn gemaakt van stevige kunststof (netzo als de vele verkiezingsspandoeken die nog op veel plaatsen hangen). De eerste die ons opvalt is er een over natuur en milieu. Er staan ook Engelse teksten bij: Schone lucht en schoon water is een grondrecht. Bescherm onze nationale parken.
We lezen geen Arabisch dus verder moeten we het hebben van de plaatjes. En die zijn er. Op een van de hoeken van het plein is een groot aantal tekeningen en cartoons opgehangen, wel honderd. Mensen staan ze te fotograferen. Ik volg hun voorbeeld en ben een hele tijd bezig. Intussen wordt het immense plein voller en voller.

We zijn moe en drinken wat bij Cilantro, een chique tent. Hier komen de rijken. Van de prijs die de koffie hier kost kunnen tien mensen een maaltje koshari (goedkoop volksvoedsel) eten.
Kort nadat we ons weer in het gewoel begeven, voel ik dat mijn jaszak leeg is.… Ons fototoestel is gejat! Met al die mooie plaatjes! (Gelukkig zetten we regelmatig onze foto’s op de laptop, dat hebben we gisteravond ook gedaan). Wat nu? Verbijsterd kijken we elkaar aan. Dat wordt meteen opgemerkt door omstanders. Wat is er aan de hand, wordt gevraagd. We leggen het uit. Waar kunnen we een nieuw toestel kopen? In Dokki, een paar metrohaltes verderop.
De metro is nu bijna niet meer te bereiken. Voetje voor voetje dringen we ons ernaar toe. Wat ons opvalt: ondanks de drukte is er nergens ongeduld of irritatie. Dokki is snel gevonden en ook een klein fotozaakje. Voor omgerekend 100 euro kopen we een toestel, van een stuk mindere kwaliteit dan die we hadden.
Het duurt even voor de batterij is opgeladen. In de tussentijd zien we een eindeloze stoet optrekken naar het Tahrirplein, er komt geen einde aan. Vrolijke mensen, soms leuzen roepend. Velen hebben een papieren masker om hun nek hangen. Ik vermoed het gezicht van Khaled Said, de blogger die eind 2010 de dood vond in een politiebureau (wat de door tienduizenden op Facebook ondersteunde actie ontketende van ‘Wij zijn allen Khaled Said….’).

Als het fototoestel klaar is keren we snel terug. Het is niet lang meer licht, dus we moeten ons haasten. Eerst naar de hoek met de cartoons. Ze hangen er nog en ik fotografeer ze allemaal. We lopen nog een tijdje rond. Gisteren waren we hier ook. Schilders waren toen bezig de hoge muur om de Amerikaanse Universiteit die aan het plein grenst te schilderen – om de erop gekalkte leuzen te bedekken. Vannacht is hun werk meteen weer ongedaan gemaakt. Arabische leuzen en ook ‘No SCAF’, wat we kunnen lezen (SCAF staat voor Supreme Council Armed Forces, de legerleiding die onder Mubarak en feitelijk nog steeds de macht bezit in Egypte).

Er is vandaag geen politie of leger te bekennen geweest op het plein. Een ordedienst van de betogers heeft erop toe gezien dat de orde werd gehandhaafd. Er waren geruchten dat ‘tuig’ tegen betaling van de oude machthebbers de boel zou komen verstoren. Natuurlijk zouden ze tegenover zo’n overmacht van goedwillende demonstranten weinig kans hebben gemaakt. Maar toch staat er de hele dag een cordon van bewakers om het plein, die praktisch iedereen snel fouilleert. Ons – we zijn duidelijk herkenbaar als buitenlanders - vragen ze naar ons paspoort, wat we braaf laten zien.
Het feest is nog in volle gang als we in het donker besluiten om naar huis te gaan.