Optochten en ongemakkelijke situaties

In Egypte komen we alleen maar aardige mensen tegen, zeggen wij altijd. Maar dat is wel een beetje overdreven, om heel eerlijk te zijn. Als we de toeristische attracties naderen, worden we gewoon behandeld als zakken met geld die we natuurlijk óók zijn. Dat is niet aangenaam. Voortdurend nee zeggen tegen mensen die ons wat willen verkopen of ons willen gidsen. Kinderen die bedelen. En niemand houdt op na één of twee keer ‘No, thank you’, ‘La, sukran’. Vaak blijft men met ons meelopen totdat we zelf heel onaardig ‘donder nou es op’ roepen.
We moeten vaak onderhandelen over de prijzen. Niet over souvenirs en over georganiseerde excursies, want die zijn aan ons niet besteed. Gewoon over alle boodschappen en elke hotelovernachting. (Dat geldt vooral voor toeristische gebieden, niet voor plekken waar geen toerist komt). Hans en ik zijn het op dit punt oneens. Hans is er wat soepeler in, gezien het inkomensverschil tussen hen en ons, terwijl ik me er vaker over opwindt. Wat ook vervelend is, dat wanneer je vooraf een prijs afspreekt, het achteraf toch meer wordt en je opnieuw in onderhandeling moet. Of dat je thirteen afspreekt en als je met een vijftigje betaalt, het plotseling thirty is geworden. Zoveel mogelijk gepaste betaling op zak hebben dus. Want ook maak je steeds weer mee: geen wisselgeld beschikbaar!

Optochten
Het begon in El Minya. De receptioniste vraagt ’s ochtends en ’s avonds naar onze plannen, want die moet ze doorgeven aan de toeristenpolitie. Als we vertrekken, kunnen we ontkomen aan een escorte door een verklaring te tekenen dat we die niet op prijs stellen.
Vanuit El Minya fietsen we zuidwaarts en het valt ons op dat het verkeer minder druk wordt en de mensen navenant rustiger. Ze blijven ons wel steeds luid toeroepen. Aan een stuk door Hello! Welcome! En de kinderen blijven achter ons aanrennen.
Kort voor Dairut is een politieversperring: we rijden het gebied van Assyut binnen. Hier heeft de politie geen boodschap aan onze ‘geen escorte-verklaring’. We moeten wachten en na een klein half uur verschijnt er een politiewagen, die de verdere weg achter ons aan wil rijden. Zo’n optocht, daar hebben we geen trek in. Even lijkt het alsof we van ze af zijn in de drukke straatjes van Dairut, maar vóór we het centrum door zijn, zitten er zelfs twee politieauto’s achter ons aan. We besluiten om dan maar een stukje met de trein te gaan. Eén agent blijft bij ons in de wachtkamer, tot we ‘veilig’ in de trein zitten.

De weg naar Beni Hassan, waar interessante grafkamers te zien zijn, loopt over de woestijnige oostoever van de Nijl. Saaie omgeving, een paar grote fabrieksterreinen en vrachtwagens die af en aan rijden met flessen gas. Hier komen we terecht in andere optochten. In een van de dorpjes fietst een jongeman, beetje simpel, met ons mee met een enorm opgetuigde fiets: slingers, bordjes en vlaggetjes. Hij vindt ons leuk en tot aan de monumenten rijdt hij achter ons aan met al het lawaai dat hij maar maken kan met drie verschillende sirenes, een paar toeters en bellen.
De grafkamers mogen we niet alleen bekijken. Er gaan een gids mee, een man van de toeristenpolitie en een bewaker met een geweer. Bij deze bezienswaardigheid zien we ook de eerste kinderen die niet roepen ‘welcome!’of ‘what’s your name’, maar ‘money!’. Op de terugweg raken we twee keer verzeild in een verkiezingsoverwinningsoptocht. Die bestaat uit een paar auto’s vol mannen die luid roepen, de voorste auto draagt het grote verkiezingsaffiche met het portret van de kandidaat die in het parlement is gekozen en mensgrote geluidsboxen met op volle sterkte muziek, al dan niet afgewisseld met allahoe akbar.

Bij de buren van het hotel in Idfu is het een enorm kabaal. Weer zo’n verkiezingsoverwinningsfeest, nu met het gekozen parlementslid zelf. Mensen staan in de rij om hem te feliciteren. Wij sluiten ons aan: het is de kandidaat van de partij met het teken van de palmboom die we de hand drukken. Het geknal dat boven de muziek uitkomt is geen vuurwerk. Ze schieten met geweren in de lucht. Het is een groot feest. Alleen met mannen. Later op de avond trekt een feestelijke optocht voorbij, met het nieuwe parlementslid in het midden, gezeten op een paard.

Luxor is direct een verademing. Het Princess hotel is een backpackers hotel, waar we ons thuis voelen. Het personeel spreekt Engels, wifi in de lounge, leuke wandschilderingen en informele bediening. De prijs is onverantwoord laag: 70 pond per nacht (nog geen tientje) voor een kraakheldere kamer met zachte bedden, eigen badkamer en een ‘westers’ ontbijt. We hebben twee dagen lekker rondgefietst, het Carter’s huis bezocht (die heeft het graf van Toet ank Amon ontdekt) en de tempel van Hatsjepsoet. Het is lekker om niets meer te hoeven: zes jaar geleden hebben we met een gids alle bezienswaardigheden al eens bekeken. En zolang we uit de buurt van de monumenten blijven, valt niemand ons lastig.

Lastige mensen
Wel moeten we in dit toeristische gebied op de prijzen letten. Twee glazen versgeperst sinaasappelsap kosten ineens 20 pond, waar wij vier gewend waren. In het visrestaurant spreken we vooraf de prijs van de maaltijd af, maar de blikjes fris blijken achteraf vier keer te duur. Het bontst maakt het de eigenaar van het stalletje met broodjes lever. We hebben tevoren geen duidelijke prijsafspraak. Hij vraagt 100 pond voor 2 thee en 4 broodjes. Het gewone spel van bieden werkt niet. Dat geeft mij de gelegenheid om theater te maken, waar omstanders op af komen. Hans legt een briefje van 20 neer en we lopen verder. Ruim voldoende volgens ons.
In Idfu is de tempel van Horus fantastisch en indrukwekkend. Maar ook hier opdringerige verkopers, die naast je blijven lopen, je aanklampen en de weg versperren. Maar ja, we zijn ook maar met zes andere toeristen terwijl het parkeerterrein plaats biedt aan tientallen bussen.

In het mooie hotel met uitzicht op de Nijl drukt een jongetje van hooguit 10 op de knoppen in de lift. Wij willen niet afhankelijk zijn van kinderarbeid. Zullen we dan maar gaan lopen?