Naar Aswan en weer terug

Het is donker als we in Aswan aankomen. Op zoek naar een hotel rijden we langs de Corniche, de boulevard langs de Nijl. We stoppen altijd als we een verzameling mensen zien en nu is dat zeker de moeite waard. Op een slordig opgehangen laken tegen een muur worden Youtube filmpjes vertoond met gebeurtenissen op het Tahrirplein. Met veel geweld door het leger of de politie. Mannen staan in groepjes heftig te discussiëren. We worden aangesproken: we vertonen dat hier omdat veel mensen niet weten wat er in Cairo gebeurd is!
In het gedoe rondom de verkiezingen dreigt de revolutie zelf naar de achtergrond te verdwijnen. De verkiezingen lijken eindeloos voort te duren. Er waren drie rondes voor het parlement en volgende week beginnen de verkiezingen voor de Senaat, ook weer in drie rondes. We merken het om ons heen, overal hangen grote spandoeken met het portret van de kandidaat.
Daarna moet de president nog worden gekozen. Het militaire bewind heeft 25 januari uitgeroepen tot nationale feestdag. Proberen ze daarmee de revolutie te kapen? De verschillende oppositiegroepen hebben opgeroepen om allemaal naar het Tahrirplein te komen op 25 januari. Wij proberen daar zeker bij te zijn.

Aswan is een mooie stad en we blijven hier 2 dagen. Ons hotel Nijlzicht is vol vergane glorie. Het zwembad op het dakterras is leeg, in de bar slijt de ober zijn avonden in eenzaamheid. Aan ons kan hij ook zijn bier niet kwijt; wie maalt er om alcohol als er versgeperst sap van sinaasappels, peren, aardbeien op bijna elke straathoek voor een habbekrats te koop is? Het uitzicht over de Nijl is fantastisch: we zien feluka’s, motorbootjes met kleurige overkapping en de grote cruiseschepen bereiken hier hun eindpunt. Er is druk vaarverkeer, want aan de overkant ligt op een eiland in de Nijl het Mövenpickhotel. Dat moeten we de rijken nageven: zij laten zich veel minder ontmoedigen door politieke onrust in een land. Ze blijven gewoon komen want ze weten dat er op de meeste plaatsen niets aan de hand is.
Op een terras van McDonalds aan de Nijloever zien we trouwens dat er nog heel wat groepen toeristen zich hier laten inschepen. Telkens worden ze daarbij begeleid door een ietwat slome kettingverkoper – maar hij verkoopt niets. Wat een baan.

Over de beroemde Aswandam mogen we niet fietsen! De militairen die ons tegenhouden, kunnen ook niet verklaren waarom, maar zo zijn de ‘rules’. We mogen onze fietsen in een pick-up truck laden, maar daar zien we niets in. In plaats daarvan proberen we Nieuw Aswan te bereiken, de stadsuitbreiding in de woestijn. Die bereiken met een grote omweg door een stukje woestijn en langs een stinkende fabriek.

Terug in Asyut, een grote stad, vinden we eerst geen hotel. Allemaal volgeboekt. Uiteindelijk komen we terecht in een volkomen versleten boeltje aan de hoofdstraat. Wel lekker rustig deze keer: ons kleine raam kijkt uit op een donker en vuil binnenplaatsje.
Eten doen we even verderop in een pizzeria – dat is hier een chique tent. We merken het aan het goed geklede publiek en aan de prijs, die ligt ver boven die van de ‘sandowiches’ die we vaak bij eettentjes aan de straat kopen.
Een heel ander publiek treffen we de volgende ochtend aan bij de ‘broodrij’. Daar kunnen arme mensen voor bijna niets brood kopen. Het was ons al vaker opgevallen: een groep mensen in de rij voor een loket. Ik maak er een foto van, maar dat valt niet in goede aarde. Een dikke man, goed in het pak, kennelijk een soort toezichthouder, komt kwaad op ons af: hier die camera! We verzetten ons, Addie begint om hulp te roepen en bijt de man in zijn vlezige grijphand, er ontstaat een oploopje. Het loopt erop uit dat ik onder toezicht de laatste twee foto’s wis – en we verder fietsen.