Treinen

We hebben nu ruim 700 kilometer gefietst en bijna evenveel getreind. Reizen per trein geeft een heel andere kijk op het land. Weg is het getoeter om je heen en het voortdurend hallo- en welcome-geroep. Het landschap ziet er rustig en schilderachtig uit, met mannen op ezeltjes, bouwvallige en half-afgebouwde huizen, velden met suikerriet en bananenbomen. Je ziet ook geen dode zwerfhonden langs de weg en het vuilnis valt wat minder op.
En je bekijkt het allemaal heel relaxed vanaf de vuile ramen in een tochtige trein, dat dan weer wel.
En dan de prijs! Terug van het zuidelijke Aswan kopen we in de trein een kaartje naar Asyut. Acht uur treinen voor 44 pond, 3 euro per persoon. Wel is het meestal heel smerig. Afvalbakken zijn er niet en iedereen gooit zijn plastic bekers, verpakkingsmateriaal en wat niet al gewoon op de grond – of naar buiten.

Een paar keer hebben het meegemaakt dat de trein zo propvol was dat we niet meekonden. Of een keer dat we in de goederenwagon konden gaan zitten. Een andere keer zijn we toch maar gaan fietsen, omdat we geen zin hadden om weer twee uur te wachten.

We zijn ook beroofd in de trein, door een klein jongetje. In een verder lege eersteklaswagon komt het jongetje bedelen. Ik geef hem een mandarijn. Hij gaat bij ons zitten en ik zie zijn hand langzaam naar een van onze tassen gaan. Even de tassen wat strategischer neerzetten en dichtmaken en het jongetje wegsturen. Hij laat zich echter niet zo snel ontmoedigen en blijft in de buurt hangen. We negeren hem en hij begint met schillen en peuken te gooien (ruim voorhanden op elke treinvloer). Dat wordt ons te gek en ik jaag hem de coupé uit. Bij het overstappen in Luxor ontdek ik dat mijn kilometerteller weg is. Jongetje staat er nog en op mijn boze geschreeuw wordt hij door omstanders vastgepakt. De teller komt tevoorschijn. ’s Avonds mist Hans zijn voorlamp. Hadden we het jongetje toch moeten fouilleren….

Er zijn ook leukere ontmoetingen in de trein. Op weg vanuit Luxor spreken we Ehab. Hij begint in het Frans, maar hij spreekt ook Engels en Italiaans. Hij is eigenlijk toeristengids, maar het toerisme loopt terug en bovendien nemen de groepen die nog komen hun eigen gids mee. Nu is hij onderweg naar Idfu om naar een stuk grond te gaan kijken, dat hij misschien samen met een vriend wil pachten. Dan gaat hij suikerriet of mais verbouwen. Hij beschouwt dat nu nog als hobby, want hij probeert om een baan te krijgen bij de mensenrechtenorganisatie IRI. Toen hij daar echter kwam voor een sollicitatiegesprek, bleek dat het plaatselijke kantoor op last van de overheid was gesloten.

Het vriendelijke echtpaar met baby waar we daarna tegenover komen te zitten, bewijst dat de veelheid aan doeken waarin een islamitische vrouw zich hult, zo zijn voordelen heeft. Rustig geeft ze de baby de borst in de overvolle trein en er is niets bloots te zien.

Assyut hebben we overigens niet bereikt met de trein. In Qift blijft de trein staan. Een uur lang blijft onduidelijk wat er gaat gebeuren. Steeds meer mensen verlaten met hun bagage de trein. Wat is er aan de hand? We horen dat het om een arbeidsconflict gaat. ‘Over zes uur gaan we verder’; of is het: om zes uur? Het is half zeven ’s avonds en donker. Wij pakken ook maar in. Iedereen mag gaan waar die wil, maar wij worden door een agent meegetroond naar het politiebureau. Het lijkt erop dat ze ons per auto naar onze bestemming willen brengen, maar ze vinden het ook goed als we in het dichtstbijzijnde hotel gaan overnachten. Een agent op een motor begeleidt ons er heen. Tot onze verbazing staat hij er nog als we buiten komen om wat te gaan eten. Lopen we dus wéér in een optocht, want hij laat ons niet meer alleen. De volgende ochtend krijgen we een motorescorte tot aan de grote weg. Gelukkig mogen we dan alleen verder fietsen. Dat wordt weer een heel eind, want het treinpersoneel staakt nog de hele dag.