Verblijf in Biba

's Avonds komen we aan in Biba maar daar is geen hotel. We komen aanfietsen vanuit de oase Fayoum, een mooie tocht over kronkelige landweggetjes en door een stukje woestijn.
Hoe doen andere fietsreizigers dat? Voor je tent is nergens plaats en de steden met hotels liggen ver uit elkaar. De jonge timmerman Ahmed trekt zich ons lot aan. In zijn kleine werkplaats krijgen we thee, terwijl hij rondbelt. Hij spreekt bijna geen woord Engels en onze Arabische taalschat bestaat inmiddels uit krap zeven woorden.

Door de telefoon klinkt een vriend die in Sjarm el Sjeik werkt. Aan hem kan Hans duidelijk maken dat wij na 70 kilometer niet nog eens 30 naar de volgende stad kunnen fietsen. Weet zijn vriend misschien een plekje waar we onze matjes kunnen uitrollen? Ahmed besluit om ons mee te nemen naar zijn familie.
De fietsen blijven in de werkplaats, die hij met een rolluik afsluit.
Gedrieën lopen we door de drukke straten, gevolgd door een schare van nieuwsgierige jongetjes. Het huis is in een smalle, ongeplaveide straat, die wel is aangeveegd. We worden ontvangen in de mooie kamer en voorgesteld aan wie van de familie thuis is. Asmaa, die op de eerste verdieping woont, spreekt het meeste Engels. Er verschijnen nog meer neefjes en nichtjes, maar ieder verlaat beleefd de kamer als wij een blad met eten geserveerd krijgen van Achmeds moeder.

Na het eten laten we op ons notebook foto’s zien van onze kinderen, kleinkinderen, mijn moeder en ons huis. Dat is het moment waarop we meer inzicht krijgen in het huishouden van Achmed. Oma woont beneden en haar drie zoons hebben het huis gekocht: elk een verdieping met twee appartementen. Ahmeds moeder Anna is een dochter van oma. Anna woont rechtsonder met haar twee zonen en dochter Mona. Mona is de moeder van de kleine Mohamed, Abdullah en Omar.

Asmaa vertelt dat ze werkt in het ziekenhuis voor kinderen met keel- en neus- en oorproblemen. Ze is 21 jaar. Ze blijft ons maar vragen of we niet nog een of twee dagen willen blijven. Dan laat ze ons de stad zien en kunnen we uitgaan. We kunnen dan bij haar familie, boven, slapen. Wij voelen ons er wat ongemakkelijk bij. Een inkijkje in een Egyptische familie is natuurlijk interessant. Maar we hebben niet de indruk dat Asmaa dergelijke afspraken kan maken. Dat wordt later bevestigd door Ahmed: Asmaa’s vader is een beetje boos; hij wil er zelf over gaan wie er wordt uitgenodigd.
Als het bedtijd is, voelen we ons ook ongemakkelijk: al onze bagage zit nog op de fietsen in de werkplaats.
Maar net als we ernaar vragen, zien we twee neefjes de fietsen het huis binnenduwen! We krijgen Mona’s grote slaapkamer, waar we onze matjes uitrollen op het brede, plankharde bed.

‘s Morgens ontbijten we in het andere benedenhuis, met oom Gamal, Ahmed en vriend Ahmed. Het is een traditioneel Egyptisch ontbijt met foul (bruine bonen), platte broodjes, aubergineprut en gierstballetjes. Precies zoals we het graag hebben. We leren dat de thee pas daarna geserveerd wordt. De vader van Asmaa is niet meer boos en laat weten dat we van harte welkom zijn. Wij bedanken duizendmaal en zeggen te willen vertrekken. We hebben onze spullen al ingepakt en een klein Nederlands cadeautje gegeven, dat we mee hebben voor dit soort gevallen.

De familie zwaait ons uit en Ahmed en Ahmed brengen ons naar het station. Het leek ons slimmer om eerst een stuk met de trein te gaan, omdat de afstand naar El Mynia, de volgende grotere stad, voor ons niet in een dag te fietsen is.
De trein komt na bijna twee uur. We vermaken ons in een theehuis met tric trac en verhalen. Vriend Ahmed is werkloos en kan voorlopig niet trouwen. Ahmed de timmerman is verloofd met Noura, van wie hij een foto laat zien. In november is de bruiloft, maar eerst moet hij nog doorsparen voor het dure feest, de inrichting van het huis en minstens 60 gram goud voor de bruid. Hij zal ons uitnodigen als het zover is.