Terug op Tahrir

Wordt er nog gedemonstreerd op het Tahrir Plein? De afgelopen maanden kwamen er heel wat berichten uit Egypte die erop wezen dat de revolutie in het slop was geraakt. Gewelddadig optreden van het leger tegen demonstranten, rellen tussen moslims en Kopten, langdurige gevangenisstraffen tegen mensen die het leger durfden te kritiseren.

Maar laten we even teruggaan naar onze aankomst. Tegen 12 uur ’s avonds landen we. We slaan elk aanbod van de wachtende taxichauffeurs af en proberen zelf onze weg te vinden. In het donker via kronkelige snelwegen die alle kanten op te lijken gaan. Er zijn soms mensen aan wie de weg kunnen vragen maar niemand spreekt Engels. Twee keer wijst het kompas uit dat we de verkeerde kant op gaan. Dus als een taxichauffeur ons aanspreekt stappen we graag in. De beide fietsen op het dak – die we er later met een lichte beschadiging weer van af tillen. We logeren opnieuw in het goedkope hotel aan de Nijl, in een volkswijk waar de straten zo vol zijn met autoverkeer, dat je als wandelaar of fietser gemakkelijk over kan steken: je zigzagt gewoon tussen de stilstaande of langzaam rijdende auto’s door.

De eerste dag, op weg naar het plein van de revolutie, volgt een verrassing: we kunnen niet rechtdoor naar Midan Tahrir. De weg wordt versperd door grote rollen prikkeldraad en militairen. Die komen boos op ons af als we daar foto’s van willen maken. Blokje om fietsen dan maar. Een andere weg geeft hetzelfde resultaat: nu zien we zelfs betonblokken die de straat hermetisch afsluiten. Uitgebrande auto’s en ijzerafval maken de suggestie van oorlog compleet. Ontmoedigd gaan we een koffiehuis binnen.
Daar horen we dat met een grotere omweg het plein wel te bereiken is. Er blijkt nog steeds van alles te doen. Er staan tenten zoals bij ons bij ‘Occupy’, kunstenaars exposeren hun politieke tekeningen, een groepje reisleiders houdt een bord omhoog met de Duitse tekst dat ook zij een democratisch Egypte willen. Er trekken nog meer kleine demonstratie-optochten rond. Het is niet druk maar er hangt een vrolijke, ontspannen sfeer. Althans voor de buitenstaander. We kunnen niet in de hoofden kijken; het leger heeft hier verschillende keren huisgehouden, met doden en gewonden als gevolg. Sommige tekeningen hebben daarop betrekking: het brute gezicht van Mubarak als masker, dat door de legerleider wordt afgezet – daarachter verschijnt het duivelse gezicht van Tantawi.
We lopen een paar uur rond en eten aan een van de vele eetstalletjes. Er zijn veel kleine handelaren actief. Mannen verkopen Egyptische vlaggen en t-shirts met 25 januariteksten. We worden voortdurend achternagezeten door jonge mannen met een penseel. Voor je het weet krijg je de kleuren van de Egyptische vlag op je hand, wang of tas geverfd. Oude vrouwen en kleine jongens verkopen voor één pond een pakje papieren zakdoekjes.

Onze fietsen staan al die tijd tegenover het Egyptisch museum, vast aan een paal en bewaakt door een groepje soldaten. De tanks die hier in maart nog stonden, zien we niet meer. Het zijn maar weinig toeristen die het beroemde museum in- en uitlopen.

In het bijna-donker fietsen we terug. ’s Avonds lopen we door de smalle straatjes van de volkswijk achter ons hotel. De meeste kleine winkels en werkplaatsen zijn dicht op vrijdag, maar het is hier altijd vol mensen.