Een beetje klimmen

Al een week hebben we de zon niet gezien, maar nu voelen we af en toe weer iets warms door de grijze lucht heen. En het is ook minder klam. Hans zijn spijkerbroek hing twee nachten vergeefs aan de lijn in verschillende hotelkamers, nu slobbert hij weer als vanouds om zijn geslonken middel. Mijn humeur wordt ook beter. Sinds ik 2 (twee!) keer een schuiver maakte na fout remmen in een afdaling met los grint, doe ik wat voorzichtiger en probeer mijn schaafwonden en blauwe plekken te ontzien. Mijn banden hebben te weinig profiel! Daar ga ik thuis meteen wat aan doen.

Intussen fietsen we door het mooiste landschap van de hele reis. We zoeken het niet op, heuvels en bergen, maar als ze niet zijn te vermijden, dan kunnen we het best. Na het klimmen genieten we van het dalen. Extra lang, want snelheid kan je niet maken met die kuilen en gaten in de weg. Het navigeren op mijn telefoon met Osmand+ is een feestje. Beter dan die grote papieren kaarten die nooit gedetailleerd genoeg zijn. Je weet altijd waar je bent, dus je kunt de kleinste weggetjes kiezen. Zo zwerven we door het Noord-Vietnamese niet-zo-platte-land. Ook fietsen we stukken van de Ho-Chi-Minhweg, de verrassend rustige tweebaansweg door de hele lengte van het land. In de onafhankelijkheidsoorlog (tegen Frankrijk en daarna tegen Amerika) gebruikte de Vietcong deze route voor de aanvoer van mensen en materiaal van noord naar zuid.

We moesten weer wennen aan Vietnam. De herrie in het verkeer. De stank van de vuurtjes langs de weg: het straat- en huisvuil bevat veel plastic. De vlaggen met hamer en sikkel, de propagandabillboards, soms de redevoeringen door luidsprekers in de dorpen en steden. Toch winnen de Vietnamezen onze sympathie door hun werklust, hun positiviteit en vriendelijkheid. Lekker ook dat het openbare leven hier gewoon georganiseerd wordt. Bermen worden gemaaid en vuil opgehaald. De scholen zijn zichtbaar vol, en de kinderen hoorbaar vrolijk. Ouders brengen en halen hun kinderen met de scooter, ze staan met z'n allen te wachten, terwijl de kinderen nog even - op harde maar vrolijke muziek - wat dansjes doen.

Na een paar dagen fietsen tussen groene bergjes en groene rijstvelden, komen we aan in de provincie Ninh Binh. Bij Trang An zijn veel grotten en tempels, daar kun je boottochtjes doen en een bergje beklimmen. Hier zijn veel toeristen, dat betekent cappuccino, vers vruchtensap en pannenkoekjes voor het ontbijt. Geen kwaad woord over het massatoerisme!

Intussen constateren we met schrik dat in Nederland een fascist de verkiezingen heeft gewonnen. Overdreven? Doe het testje op www.grutjes.nl. Het wordt tijd dat we weer naar huis komen, dan kunnen we helpen dit te stoppen...