Palmbomen in de regen

Langs de Mekong gaat het 40 graden worden de komende week. Het is nu zeker: Thailand in maart is geen haalbare kaart voor ons. We moeten terug naar Vietnam, en wel naar het noorden, naar Hanoi waar het koel is. We boeken onze terugreis daar vandaan, voor 1 april. Met het geluier mag het ook wel weer eens afgelopen zijn. Er is werk te doen in Haarlem: voor Addie beginnen de fietslessen en schoolkinderen wachten op Hans voor hulp met werkstukken en spreekbeurten. Ook willen we onze kinderen wel weer eens zien.

Van Thakhek fietsen we eerst naar het oosten. Karst, heet het landschap van kleine steile bergen waar we tussendoor rijden. Uitbundig groen, een lust voor het oog. En we hoeven er niet op! 'Eigenlijk is het maar 1 bergje waar je tegenop moet, daarna gaat het alleen nog wat op en neer', zegt de Nederlandse fietser, een expat uit Sjanghai, die langs de weg staat met een gescheurde buitenband; maat 28 inch, die ze hier niet verkopen. Wij kunnen hem niet helpen: ook wij zijn op reis gegaan zonder veel reserveonderdelen.

Na zo'n 75 km met slechts een lichte stijging geloven we dat we er genadig vanaf komen. We bekijken geïnteresseerd het bezoekerscentrum van de energiecentrale en merken dan waarom die centrale op die plek staat: vanaf hier gaat de weg een dikke vijf km. behoorlijk steil omhoog. Fietsen is niet meer aan de orde, het is duwen. Bij elke bocht zien we het al: nog meer stijging. Dan zijn we op een plateau. In het mooie resort aan het stuwmeer kunnen we alleen nog uitgeput in een stoel hangen. Met een biertje, gelukkig. We zijn de enige gasten.

Een Duitse jongen is hier vrijwilliger, tegen kost en inwoning. Hij werkt aan de website, en we horen hem geduldig Engelse zinnen oefenen met de gastvrouw. Het is een mooie plek hier, hopelijk helpen zijn inspanningen.

Langs het enorme stuwmeer gaat de weg nog behoorlijk op en neer. Het water staat laag, in het meer zien we overal zwarte staken: dode bomen. Hier was natuurlijk vroeger ook gewoon bos. Toch is het verder mooi groen hier. Er valt duidelijk meer regen en het is koeler. 's Avonds in Lak Sao gaan we eten met onze jassen aan. Er staat een harde wind uit het oosten, die de bescheiden klim naar de grens toch zwaar maakt. De zon zien we nauwelijks meer.

Terug in Vietnam begint de afdaling. We gaan niet hard, want de weg is modderig door de regen en zit vol kuilen en hobbels.

In de bewoonde wereld valt ons het getoeter en het luide praten en roepen van de Vietnamezen weer tegen. We rijden naar Vinh, een grote stad ongeveer halverwege tussen Noord- en Zuid-Vietnam. Is de hitte nu voorbij? Ons voorgenomen uitstapje naar het strand van Cua Lo op 20 km. gaat niet door. Het regent de hele dag, de lucht ziet grijs en er staat een harde wind. We blijven lekker binnen in onze luxe hotelkamer met panoramavenster. In de avond genieten we van met felle kleuren verlichte bruggen. Vietnam is niet alleen lawaai. Het is ook kleur en beweging.

Vlakbij het hotel staat in een park een enorm groot verlicht beeld van Ho Tsji Minh, de grote held uit de jaren 60. Dat beeld is zo heilig dat je er niet langs mag fietsen, we worden streng tegengehouden. Alleen lopen. Persoonsverheerlijking... dat past wel bij het politieke beeld dat we inmiddels van Vietnam hebben: een eenpartijstaat waar dissidenten gevaar lopen in de gevangenis te belanden.

Toch gaan we morgen naar het Ho Tsji Minh-museum in zijn geboortedorp, een stukje westelijk van hier.