Is het hier niet een beetje te warm?

Maart hoort niet bij de maanden met een positief reisadvies voor Laos en Cambodja. We willen fietsen, maar het lukt haast niet meer. Zo warm!

In Pakse laten we ons verleiden tot een tochtje op de motorfiets. Alle verhuurders raden hetzelfde rondje aan over het Bolavenplateau. Je ziet watervallen, koffieplantages en als je geluk hebt, olifanten. En je hebt een jas nodig: je stijgt tot ongeveer 1300 meter. Het is leuk om zo rustig rond te toeren en het stoort ons niet in het minst dat er overal toeristen zijn die hetzelfde doen. Echt druk is het natuurlijk niet meer. We genieten van het frisse groen, de dorpjes, en overal dieren op en langs de weg: koeien, geiten, varkens, kippen en honden.

Mr. Vieng biedt een rondleiding aan over zijn koffieboerderij. Hans mist die, want hij ligt te dutten in een van de hangmatjes. Ik leer over de drie soorten koffie: Arabica, Rubusta en Liberica. De bonen worden netjes achter elkaar rijp, nu ligt de laatste oogst te drogen. Omdat het biologische teelt is, die hij vooral zelf verkoopt aan toeristen en speciaalzaken, gebeurt het pellen handmatig. Naast koffie verbouwt hij ook pinda's, kapok en cassave (maniok).

De kapok voelt heerlijk zacht aan, toch maken ze er keiharde matrassen van, waar ik niet op kan slapen. Maniok was vroeger het volksvoedsel voor wie geen rijst kon betalen. Het vult de buik, maar biedt weinig voedzaams. Nu zie je het nog veel, voor veevoer en industriële toepassingen. Makkelijk te telen: je breekt de stokken van de plant, zet ze in de aarde en er groeien nieuwe planten van.

Koffie vergt veel meer beleid, leren we van Ruud uit Rotterdam. Hij woont hier al 14 jaar en doet ook rondleidingen. Hij vertelt over het soort bodem dat er nodig is, waterdoorlatend. Over de hoogte, de regen en de temperatuur. Over de andere kenmerken die de koffielanden gemeenschappelijk hebben: koffie en democratie gaan niet samen!

We zien prachtige watervallen, maar we missen helaas de olifanten. Die olifanten leven hier op dit plateau niet in het wild: daar is geen ruimte meer voor. Vroeger werkten ze op het land, en ze horen vaak al generaties lang bij een familie. De hoge kosten om ze te voeden, kunnen ze alleen opbrengen door de olifanten te verhuren voor toeristisch gebruik. En dat leidt weer makkelijk tot dierenmishandeling. Dus: ook al komen we ze toch nog tegen: ik ga er niet op!