Laos

De laatste dagen in Cambodja fietsen we naar het oosten over de rustige en toch geasfalteerde weg 64. Behalve een paar afgelegen tempels waarvoor je diep door het rode stof moet ploeteren, is hier niets meer te beleven. Het landschap is plat en dor, veel stukken land zijn kaalgebrand. 'Dertig jaar geleden was het hier nog jungle; er liepen hier tijgers', vertelt een Duitser die hier op eco-vakantie is. Hij hoort bij een ngo die natuurreservaten beheert.

Veel mensen hier leven in armoedige hutten tussen het vuil. Maar ze blijven aardig: vlak bij de grens vullen we onze waterflessen en de winkelier wil er niets voor hebben. 'You are mama and papa, welcome in Cambodja!'

Laos is, zoals eigenlijk elk nieuw land, een prettige verrassing. Dicht bij de grens ligt het gebied dat ze 'Vierduizend eilanden' noemen. In de brede Mekong liggen grote en kleine eilanden, met stroomversnellingen en watervallen ertussen. In een smal bootje laten we ons overzetten, en we komen in een heerlijk backpackersparadijs. Strandjes, bootjes, restaurantjes met fruitsalades, pancakes met banaan en chocola, muesli, overal wifi en simpele guesthouses. Don Det en Don Khon zijn de eilanden waar wij drie dagen heel gelukkig zijn. 'Laos heeft een andere energie', zegt een vrolijke Française. Dat klopt. Alles gaat hier heel rustig. Kregen we in Vietnam binnen een minuut onze bestelling op tafel, hier wachten we rustig een half uurtje. Ook toeteren ze hier bijna niet, ze schreeuwen nauwelijks, het is hier gewoon stil!

Maar te fietsen valt er eigenlijk niet op de eilanden. Zand wordt afgewisseld met kuilen en stenen, een spaarzaam stukje beton is een verademing. Ons guesthouse ligt bij de Franse brug, onderdeel van de oude spoorlijn die de Fransen eind 19e eeuw lieten aanleggen. Ze wilden de handel met China via hun eigen koloniën over de Mekong-rivier organiseren, omdat de Engelsen de beter bereikbare Chinese havens in handen hadden. Ze zochten naar een manier om de stroomversnellingen te passeren, en vonden die in het aanleggen van een korte spoorlijn door de jungle, inmiddels helemaal verdwenen. Ergens staat nog een totaal verroeste locomotief. Met uitleg.

Terug op het vasteland fietsen we noordwaarts, en het valt ons op dat veel mensen hier nog armer zijn dan in Cambodja. Langs de weg zien we kraampjes met als enige koopwaar een paar dode vogeltjes, eekhoorns en ratten. Smakelijk eten.

Maar er is ook gewoon noedelsoep, een basic guesthouse met airco, en een biertje in de avond. 80 km vandaag, de hitte viel mee, max. 34 graden. Morgen fietsen we door naar Pakse, de derde stad van Laos.

Voor het eerst deze reis leren we wat van de taal. 'Sabadi', zo groeten de mensen ons. 'Koptsjaj' is bedankt, en 'lakon' betekent tot ziens.