In de woestijn

Het is vandaag 25 januari. Op de televisie zien we beelden van het Tahrirplein, en van het proces tegen Mubarak.De Islamistische partijen hebben de mensen opgeroepen om te komen vieren op het plein. De andere groepen van de revolutie vinden dat er nog niets te vieren valt. Zij herdenken de meer dan 800 doden, en eisen dat het militaire bewind de macht werkelijk overdraagt. Wij gaan zo meteen ook naar Tahrir. Maar eerst plaatsen we dit verhaal van de afgelopen dagen.

De woestijn

Aan ons bezoek vorig jaar aan de oase Siwa hebben we mooie herinneringen. Egypte is méér dan de overbevolkte delta en Nijlvallei. Er is ook de rust van de oase met zijn warme bronnen, zoute meren en groene velden tegen de achtergrond van zand- of steenwoestijn. Nu willen we ook de andere oases meemaken. Dat betekent dat we voorlopig weinig meer fietsen. De afstanden tussen onze beginstad Assyut, de oases Kharga, Dakhla, Farafra, Baharya en eindpunt Cairo zijn tussen de 200 en 400 kilometer. We hebben geen tent bij ons en als de zon onder is – van 6 uur ’s avonds tot 6 uur ’s ochtends – is het bitter koud (6-10 graden). Bovendien denken we dat we de lange stukken door de woestijn te saai vinden.

Dat blijkt wel als we eenmaal in de bus zitten. Natuurlijk is alles altijd mooier vanaf de fiets dan vanuit een bus. Er zit geen vies raam tussen jou en het landschap; je ziet, voelt, hoort en ruikt alles. Je zit beter, je beweegt zelf en je schudt niet zo hard. Geen korangedreun op de radio, geen slierten sigarettenrook. Maar wat is dat woestijnlandschap saai! Het is hier meer steen dan zand. Vooral plat; bergen zien we vooral aan de horizon. Tussen Farafra en Baharya is het mooiste stuk. Regelmatig kleine ronde zandbergen, witte rotsen met door de wind mooi geslepen vormen. De bergen zijn hier ook dichterbij. We leven op bij ieder plukje groen. Als we een kleine oase passeren, is er zelfs een keer een laan met bomen, wel een kilometer lang. De mooiste rotsformaties en de kleurrijkste zandduinen zie je alleen met een gids in een ‘fourwheeldrive’ of op een kameel, ver weg van het asfalt.

Een oase in Egypte heeft al gauw de grootte van een kleine Nederlandse provincie, met een hoofdstad en wat dorpen, met elkaar verbonden door akkers, landerijen met palmen, en her en der stukken woestijn. In de hoofdstad krioelt het hier ook van vooral motorfietsen , ezelkarren en auto’s. Maar vergeleken met de Nijlsteden is het heerlijk rustig. Hoorden we in Siwa nog regelmatig het balken van de ezels, in deze oases is het ’s nachts helemaal stil! In alle rust lopen we door palmentuinen. Wel voortdurend omringd door kale stukken grond met veel stof en afval. In Dakhla fietsen we naar iets dat als ‘Magic spring’ wordt aangeduid. We vinden een eind van de grote weg een paleisachtig hotel, half afgebouwd. Daarnaast is een bron, met metselwerk versierd. De beheerder schenkt goede koffie met melk direct van de koe en heft een bescheiden toegang voor het baden in het warme water. We zitten er tot zonsondergang.

De avondmaaltijd gebruiken we voor het eerst in het hotel, in plaats van aan een stalletje op straat of in een simpel restaurant. Tegen onze zin houdt de zoon van de hotelier ons gezelschap met praatjes over wellness belevingen in de zandduinen en andere vervelende excursies. Van het eten worden we ziek, maar na een dag zijn we weer op de been. Onze geplande fietstocht naar een ‘islamic village’ missen we nu. Dat zou een verzameling lemen huisjes zijn. Vanuit de bus vangen we er een glimp van op.

Ook in Farafra baden we in het ijzerhoudende water van een warme bron. Rondom de oase zijn witte zandduinen die we vanuit de bus zien. Baharya is groot en vol. De warme bronnen zijn druk in gebruik door badende mannen en jongens, daar kunnen wij echt niet meer bij. Harde wind blaast hier het zand in ons gezicht, de lucht is donker van zand en wolken. Op weg naar Alexander ’s tempel ploeteren we door het zand en al in het zicht van het monument keren we doodmoe om. De kamelenstallen weten we niet te vinden. Wel het kleine museum, een project van een plaatselijke kunstenaar. Hij heeft aardewerken beeldjes gemaakt die het leven van vroeger in de woestijn voorstellen. We doen wat geld in het kistje bij de deur, want er is verder niemand…

Onze oasetocht duurde 6 dagen en viel ons wat tegen. Tussen de oases valt heel goed te fietsen, maar dat wilden we niet. In de oases wilden we fietsen, maar het was lastig om de bezienswaardigheden die op de kaart staan ook te bereiken. De kaart is niet precies genoeg en de weg vragen blijkt lastig, bijna niemand spreekt Engels. Toeristenbureaus zijn gesloten. En het is koud! Slechts in één hotel is een werkende airco waarmee we onze kamer kunnen verwarmen. De woestijn: leuk, als je ervan houdt. En misschien ook, als je het kunt opbrengen om mee te doen aan een georganiseerde reis.

De laatste busreis van de Bahariya Oase naar Cairo duurt lang. Na ruim 4 uur naderen we de stad, die wordt aangekondigd door grote blokken flats in de woestijn en een alsmaar drukker wordend verkeer. We keren terug naar ons eenvoudig hotel aan de Nijloever. Overmorgen is het 25 januari, de eerste verjaardag van de revolutie. Gaan we even kijken op het Tahrir plein.