Bergop

In Pedrovo worden we verwacht bij Boris, in het huis direct naast de kerk. Het zijn niet zo veel kilometers vanaf Trieste, dus we doen het rustig aan. Met de historische tram laten we ons de eerste steile heuvel optrekken, tot Opicina. Er staan geen hoogtelijnen op onze fietskaart, dus het is gissen welke route het gunstigst is.
We gokken mis. Na de volgende heuvelrij is er een fantastische lange afdaling en we komen uit in het dal van Branik. De weg bergop kent alleen de varianten steil, steiler en niet te doen. Na 5 kilometer en ruim een uur zwoegen, puffen, duwen en trappen bereiken we de parkeerplaats aan het einde van de weg. Het gehucht Pedrovo (10 huizen, waarvan 5 vakantiewoningen) kent geen autoverkeer. Waarom heeft Boris ons niet gewaarschuwd? Misschien waren we dan niet gekomen. Had hij niet kunnen zeggen: als je beneden staat, bel even. Dan kom ik je bagage halen? Trillend, nat en boos sta ik op de parkeerplaats. Tien minuten later heb ik me herpakt. Wat water en brood, en kalmerende woorden van Hans doen wonderen. Als we op de deur van het huis naast de kerk kloppen, ben ik de zware rit al bijna vergeten.

Boris woont met Spela en hun drie kleine kinderen in Ljubljana, maar ze zijn zoveel mogelijk hier in dit kleine dorp boven op de berg. Hier is rust, ruimte en stilte. En - ook heel lekker - het is in de zomer al gauw 5 graden koeler dan in de stad. Stilte en rust zijn overigens maar relatief. Er is nog meer bezoek, uit de stad. En al gauw sta ik gebukt in de moestuin. De eerste aardappelen worden geoogst. En tussen de aardbeienplanten moet nodig worden gewied.
's Avonds interessante discussies. Tante, die hier ook logeert, is beroepshalve betrokken bij de bestrijding van de 'gekke-koeienziekte'. Anton en Melita, de vrienden uit de stad, organiseren projecten met wind- en zonne-energie in verschillende landen als Nigeria, Slovenië en België. Het gaat dus weer eens ergens over!

De volgende ochtend laten we ons de berg weer afzakken. Tante heeft ons een bezoek aangeraden aan de grotten bij Skocjan. Lekker koel, en fantastisch om doorheen te lopen. Het spannende van het kalksteengebergte hier is, dat er hele rivieren in verdwijnen. De rivier Reka is het die hier ondergronds gaat, om na ongeveer 50 km pas weer tevoorschijn te komen als hij uitmondt in de Adriatische zee.

We kamperen die avond een stukje stroomopwaarts langs de Reka. Het water weet dan nog nergens van, en kabbelt rustig rond onze vermoeide kuiten. De rivier bij Cerknica, onze volgende kampeerplek, is zelfs in de zomer lekker diep: we kunnen zwemmen. In het voor- en najaar overstroomt hij de hele vlakte. En verdwijnt ook dan weer in gaten in de grond. Soms komt er ineens een hoop water uit zo'n gat, je zou kopje onder gaan in je tent. Spectaculair!