1 mei in Toulouse

Vanaf Toulouse fietst het een stuk leuker. Slechtere paden, maar veel afwisselender landschap en het kanaal kronkelt als een rivier. Luc Oteman, de schrijver van het boekje 'Fietsen langs het Canal du Midi' had ons al gewaarschuwd.

In Toulouse bezoeken we WarmShowers-vriend Andrea. Velorution! staat er op de deur van een grote bedrijfshal. Andrea werkt hier, met zijn kameraden die een collectieve fietsenmakerij beheren. Het is hier volgestouwd met fietsen, fietsonderdelen en gereedschap. Er zouden hier 3000 fietsen staan en hangen, er is fiets-geïnspireerde kunst en ze overwegen een museum. Zorgen hebben ze ook, want de gemeente wil het pand slopen voor dure nieuwbouw.
Wij zetten de tent op in de overvolle tuin en barricaderen ons met tuinstoelen, tegen twee honden die heel nieuwsgierig zijn naar ons.

Er is in de stad een grote 1 mei-demonstratie. Onze alternatieve fietsenmakers gaan er niet heen. Zij werken niet voor geld, uit principe niet. En ze voelen dan ook geen verbondenheid met de klassenstrijd.

Op het plein voor het Capitool, in het centrum, is het al flink druk als we iets na tienen aankomen. Onderweg passeren we groepjes mensen met vlaggen. We stoppen bij vlaggen met een rood-groene kleur. Ensemble heet de beweging, ze dragen mooie leuzen zoals: 'hulp aan de Grieken', en iets over het openbaar vervoer. Maar ze zijn geen politieke partij. Er is veel vakbond, er zijn Turkse en Koerdische migranten, antifascisten, gepensioneerden, een groepje voor legalisering van wiet, communisten, Links Front (ook met rood-groene vlag). Het trotskistische Lutte Ouvriere is met een grote groep aanwezig.

Het duurt ruim een uur voordat de stoet het plein af is, en zich door de smalle straten wringt. Het lijkt een grote reünie. Er wordt gezoend en omhelsd, de sfeer is ontspannen. Mooiste leus: Wij eisen scheiding van werkgevers en Staat!
Het gaat steeds harder regenen. Steeds meer mensen rollen hun spandoek op en verlaten de stoet. De geluidswagen van de CGT, de grootste vakbond, draait weg als het vakbondshuis wordt gepasseerd. Aan het einde, op een ander plein, dansen alleen nog de Turken op straat. Totdat de veegwagentjes van de gemeente komen, en alles er weer net zo uitziet als ervoor.

Wij zijn inmiddels in Carcassonne aangekomen, de stad met een indrukwekkend kasteel op een heuvel. We komen er na een zware tocht. Vijftig kilometer over smalle hobbelige paadjes en met keiharde tegenwind. Maar een mooi landschap.
Op de camping in Carcassonne ontmoeten we andere Nederlandse fietsers, we hangen rond bij de tent en kletsen. Het lijkt wel vakantie.