Twintig procent!

Wat is het zwoegen voor ons in Italië! Toscane zijn we nu door, dat was het zwaarste deel. We komen veel fietsers tegen, allemaal op een licht racefietsje en zonder bepakking. Onze route (Reitsma's route naar Rome) leidt ons over plaatselijke wielerparcoursen, met namen als l'Eroica. Je ziet ze ook lekker voorbij suizen met hun mooie pakjes en flitsende fietshelmen. Daar rijden wij dan achteraan met 5 of 6 km per uur op onze zwaar bepakte fietsen... Eenmaal kwamen we collega-vakantiefietsers tegen, twee jonge Duitsers. Die gingen ook harder.

Hans Reitsma schrijft precies op wat je te wachten staat, zoals: 7 kilometer 4 tot 6 %, dan 800 meter 8 tot 9 %. Dat was naar Montalcino. Je ziet het stadje liggen, en doet er vervolgens bijna 2 uur over om er te komen. De eerste keer vrij kamperen was dan ook toen we aan het eind van de middag diep omlaag waren gegaan naar het klooster van S. Antimo, het grasveldje met kranen niet aantroffen (moeten we H.R. melden) en vervolgens de 17 km daarna vrijwel alleen klimmetjes tot 10 procent hadden. De eerstvolgende camping zou niet ver meer zijn maar alles trilde aan me, toen Hans een geweldige plek vond achter bomen en struiken en toch met uitzicht op een door de ondergaande zon beschenen berghelling. Lekker stil, want het zijn echt fantastische weggetjes op onze voorgekookte route. 

Mooie oude stadjes passeren we. Kleine stadjes met dikke eeuwenoude muren en burchten, een centrum met steile smalle straten, belegd met natuursteen. Wel weer zwaar fietsen.
De prijzen vallen niet mee hier, gewend als we zijn weinig kwijt te zijn in Oost-Europa (en Egypte!). Voor de camping betalen we tegen de 30 euro. Het enige dat goedkoper is, is de koffie. Koffie-espresso, 1 euro; dan krijg je zo'n vingerhoedje lekkere sterke koffie.

Het Lago di Bolsena ligt niet meer in Toscane, maar in Lazio, de provincie van Rome. Het is een kratermeer met strandjes van zwart zand. Hier hadden we even willen blijven en zwemmen in het meer. Maar het is koud en regenachtig. We zitten die avond op onze wiebelstoeltjes in de kleine warme doucheruimte op de verder verlaten camping. We slapen met truien aan. (We hadden toch onze winterslaapzak mee moeten nemen, maar wie denkt daaraan bij Italië!). 's Morgens krijgen we koffie van de campinghoudster, die het ook vroeg in het seizoen vindt voor fietsers.

Om weg te komen van het meer, richting Marta, is er nog een hobbel te nemen: een helling van 20% en we redden het! Het is maar 200 meter en op tweederde moet ik even afstappen om de hartslag wat te doen dalen, maar fietsend kom ik boven. Diezelfde dag zitten we ijs te eten in de zon.

In Tuscania nemen we een hotel. We vieren vandaag onze verkering die al 25 jaar duurt. Tot laat in de avond skypen we met Jesse, die zijn bestaan te danken heeft aan de gebeurtenissen uit 1988. Hij laat zijn gespalkte vinger zien, opgedaan bij het voetballen; hij is keeper.