Finale: het Baikalmeer

Irkutsk ademt een andere sfeer dan Krasnoyarsk. Gemoedelijker, minder vol met auto's. Er staan veel grote oude houten huizen, waarvan sommige zelfs niet al te vervallen. Vlak bij ons hostel is er net een in de renovatie. Ook ons hostel is zo'n oud houten huis. De eigenaar heet Jean, een vriendelijke man van een jaar of 60, acteur en verwoed knutselaar met hout. Als we er zijn is hij bezig met een overdekte buitentrap naar de eerste verdieping.
Hij spreekt ook Frans, hij heeft in Frankrijk gewoond en zijn toneelgezelschap treedt hier ook in het Frans op. Daar is hier kennelijk publiek voor.
We eten tweemaal bij een klein restaurantje om de hoek. Russische gerechten als plof, borsj, pelmeny. De jongen bij de kassa reageert enthousiast als hij hoort dat we uit Nederland komen: Dick Advokaat! Bolsjoi spasiba! (Heel erg bedankt!)

Irkutsk lijkt internationaler georiënteerd dan andere plaatsen. Veel straatnamen staan ook in het Engels en we zien het zelfs ergens in het Japans. Er is een historische wandel (voor ons fiets-) route langs oude gebouwen met grote panelen met uitleg in het Russisch en Engels. Je ziet veel mensen die er Mongools uitzien. En ook mensen die eruit zien als toeristen. Irkutsk is tenslotte een beroemde naam - en gelegen aan het al even beroemde Baikalmeer.

Maar helaas, dat laatste klopt niet. Om van Irkutsk naar het Baikalmeer te komen moet je nog 70 km. fietsen, naar het stadje Listvjanka. De dag dat we dat doen is het weer volledig omgeslagen. Het is koud, 15 graden en het regent de hele dag. De weg is onaangenaam druk en zit vol met stevige hellingen. Dit is de zwaarste tocht van deze reis. En we doen hem twee keer, we moeten ook weer terug en veel keus aan wegen is er niet. Maar het uitzicht op beboste bergen, doorkijkjes naar de rivier en de (relatieve) rust op de terugweg maken veel goed.
Hier ontmoeten we onze eerste fietscollega’s: Pjotr en Irina, afkomstig uit het zuid-Russische Orenburg – op weg naar Mongolië en China. Foto’s maken we van elkaar, natuurlijk. Veel meer communicatie zit er niet in want ze spreken alleen Russisch. Maar we zijn van beide kanten opgetogen om met collega's kennis te maken.

Als we het meer bereiken zien we een platte tent vlak aan het water. Het zijn drie Mongoolse Tataren. Ook zij spreken geen taal die wij ook spreken. Erbij gaan staan? Maar hier in Listvjanka moet ook een echte camping zijn. Die vinden we, vanaf de kustweg via een steil weggetje omhoog. Een kleine camping, er staat al een achttal tenten dicht op elkaar, allemaal Russen. We worden hartelijk begroet.

Er zijn veel toeristen, voor het eerst ontmoeten we ook een groep Nederlanders. Er wordt veel vis uit het meer gehaald. Omul, Jean had ons die al aangeprezen. Op een kleine vismarkt kopen we verse vis, waarna twee mannen – afkomstig uit Turkmenistan zoals ze ons vertellen – die naast de markt een vuurtje onderhouden, ze voor ons klaarmaken. Omul lijkt overigens op onze makreel.
Het Baikalmeer, bijna zo groot als Nederland en het diepste meer en het grootste zoetwaterreservoir ter wereld; als we meer tijd hadden gehad waren we eromheen gefietst. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Want de weg loopt niet door, er is moeilijk ter plekke aan informatie te komen, de vele toeristenbureautjes verkopen alleen dure bootreizen.

Een paar dagen eerder hadden we al het treinkaartje terug naar Moskou gekocht. En let op de vertrektijd, want de Russische spoorwegen hanteren overal de Moskouse tijd. Op ons treinkaartje staat 13.51, maar dat betekent hier 18.51!