We zijn weer op weg!

Ik zit op het bed in de kleine kamer van een motel, op de sprei van satijn met rozen, harten en ruches. Als er een zware vrachtwagen langskomt trilt het bed. Het ruikt hier naar olie, want de chauffeurs knutselen onder ons raam aan hun trucks. Het is hier klein en versleten, maar schoon. Het straaltje lauw water dat uit de douche op de gang komt, is voldoende om het zweet en het stof van onze lijven te spoelen.

Het is de vijfde fietsdag na Kemerovo en eigenlijk zijn we de drukte van de grote weg nu wel zat. Maar er is maar één weg door Siberië, er zijn geen doorgaande kleinere wegen. De steden en dorpen liggen meestal op enige afstand van de grote weg, en om van dorp naar dorp te komen, gebruiken de mensen ook die weg, al is dat vele kilometers langer dan de afstand hemelsbreed. Kleinere wegen zijn onverhard, soms niet meer dan een karrenspoor en lopen dood op een volgend dorp, een meer, een rivier of gewoon in een akker. 

In Kemerovo viel ons al op dat de lucht vaak een beetje wazig lijkt. Vrachtwagens en vooral bussen hebben een zwarte uitstoot alsof ze op kolen rijden. Kuzbass, zoals de streek hier wordt genoemd, is een enorm bassin vol steenkool. Die wordt diep uit de grond gehaald, maar ook open mijnbouw komt voor. Vanuit Kemerovo fietsen we naar het noorden, en passeren half afgegraven, kale bergen en fabrieken waarvan sommige schoorstenen ouderwets zwarte rook uitbraken. De strook langs het asfalt is zwart, en het ruikt hier zoals het kolenhok in mijn kindertijd. Iets verder naar het zuiden zou de meest vervuilde streek van Rusland zijn.

De bomen en de bloemen lijken geen last te hebben van stank en vuil. Er zijn nu meer naaldbomen, we rijden door de Siberische taiga. Langs de weg zijn velden vol gele en paarse bloemen, korenbloemen, sint janskruid, margrieten, kamille, berenklauw, kattenstaart en koolzaad; eigenlijk alles wat we in Nederland ook zien maar veel meer. De verrassing is een knalrode bloem, een harde stengel met daarop een dot kleine bloemetjes. Die ken ik nog niet, we horen later dat het een soort zeepplant is. 

Het gemeentebestuur van het mijnstadje Anzjero Sudzjensk heeft grote reclameborden langs de weg gezet met foto's over geluk en voorspoed als gevolg van de mijnbouw, lachende kinderen in een bloemenwei, een gelukkig gezin, een vrolijke mijnwerker. Het is een saai stadje.

Mariinsk is ons door Vladimir speciaal aanbevolen, dus hier blijven we een dag. Het stadje is veel ouder dan Kemerovo, er staan mooie houten gebouwen met versierde dak- en raamlijsten. Tweehonderd jaar geleden was hier het centrum van de goudkoorts. In het museum zien we daar iets van terug, nep goudklompjes en een zeef. We zien ook opgezette beesten van de taiga: beer, wolf, lynx en grote vogels. In het echt zien we alleen de vogels en af en toe een dode kat langs de weg. Ook de witte vlinders zijn verdwenen. We zien nog wel vlinders, gele en bruine. Maar niet meer op de weg en niet meer met tientallen tegelijk. Kort voor Krasnojarsk zien we beren langs de weg. Opgezette beren, voor 800 euro mag je er een meenemen. Ze zien er nog steeds angstaanjagend uit, met scherpe tanden en grote klauwen. 

De naaldbomen zijn inmiddels weer uit beeld, ze hebben plaats gemaakt voor de vertrouwde berk, afgewisseld door espen met hun in de wind trillende bladeren. In de steden zien we veel 'katoenbomen'; grote bomen die na de bloei dikke witte pluizen loslaten zodat het lijkt of het sneeuwt. Op de akkers, waarop korte sprietjes stonden aan het begin van onze reis, staat nu half volgroeide tarwe. Gisteren sliepen we langs zo'n graanveld, een heel eind van de weg af, met alleen het geluid van krekels en andere ritsel- en kruipbeestjes. Last van muggen blijft.

We zijn op weg naar Krasnojarsk, waar we zondag hebben afgesproken met een Servas-gastfamilie. Van daar gaan we verder met de trein naar Irkoetsk en het Baikalmeer.