De M 51

Vijf dagen fietsen we over de M 51, de grote weg van Omsk naar Novosibirsk. Aldoor hetzelfde landschap, veel open vlakten met hoog gras afgewisseld door groepen bomen, altijd uitzicht op bos. Soms een uitgestrekte akker.
De weg gaat parallel aan de Trans-Siberische spoorweg, soms zien of horen we een lange trein in de verte voorbij komen. De dorpen en steden liggen aan die spoorlijn, maar bij de aanleg van de autoweg zijn die juist vermeden, heel verstandig.
Het is slechts een tweebaansweg, maar breed genoeg. Als twee dikke vrachtwagens elkaar passeren, past er nog wel een fietsertje tussen. Voor een weg die twee miljoenensteden met elkaar verbindt, valt de drukte mee. Soms doe ik een verkeerstelling. Als je aan het fietsen bent, heb je toch weinig meer te doen dan je benen draaiende houden. Dan kom ik op zo'n 30 vrachtwagens en 20 personenwagens per 10 minuten. Dus gemiddeld één voertuig per 12 seconden. Soms is het even stil. Dan hoor en zie je de vogels die over de weg vliegen.

Het land is vlak, bijna als Nederland, en de weg is recht; soms een flauwe bocht. Bij het begin was er pas na 45 km. een wegrestaurant. Daarna gelukkig wat vaker. Die wegrestaurants zijn er in alle soorten. Soms een lokaaltje met versleten zeil en gammele stoelen. Maar vaker een redelijk comfortabele, mooie licht geverfde ruimte. Je kunt er goed eten voor 4 tot 5 euro per persoon. Als er lange tijd geen wegrestaurant is, klappen we onze stoeltjes uit en nemen we een pauze als echte bermtoeristen.

De weg ligt iets hoger dan het omringende land en langs de kant is het vaak drassig. Daardoor is het soms even zoeken voor we een geschikte kampeerplek vinden. We overnachten in goedkope hotels en in onze tent (of bij mensen); motels langs de weg zijn zeldzaam. Dus een paar maal slaan we 's avonds vanaf de weg een zijweg in – altijd onverhard - om te zien waar we de tent neer kunnen zetten. Eenmaal komen we vast te zitten in de modder, de wielen draaien niet meer. Zijn we eerst een tijd bezig met de schroevendraaier de modder tussen wiel en spatbord uit te peuteren, voor we verder kunnen.

Bij een wegrestaurant worden we wel eens aangesproken. Halverwege hebben we een verrassende ontmoeting. Een Rus vraagt: 'Komen jullie uit Nederland?' Valeriy spreekt Nederlands omdat hij 3,5 jaar in Leiden aan zijn proefschrift heeft gewerkt. En ook toevallig: hij is met vrouw Marina en drie kinderen (die accentloos Nederlands spreken) ook op weg naar Kemerovo waar wij over een ruim een week aan hopen te komen. Hij nodigt ons uit als we daar zijn.
Nog een bijzondere ontmoeting op de M 51: aan de andere kant van de weg loopt iemand met een zware rugzak. Het is Luigi, een Italiaan die ook in Jekaterinenburg is begonnen. Hij doet dezelfde route als wij, maar dan lopend, 40 km. per dag.

Andere vakantiefietsers zijn we nog niet tegengekomen. Maar ver voor ons uit gaat een Poolse fietser, horen we van een motorrijder die ons tegemoet komt en een praatje maakt.

P.S.
Nog een bijzondere ervaring: een van onze fietstassen is gestolen! Inmiddels zijn we over de eerste schrik heen en de meeste spullen zijn bijgekocht of besteld.