Moskou: zingende soldaten en de geur van seringen

Van mij hadden we Moskou mogen overslaan. Een grote stinkstad. Auto’s twaalf rijen dik zodat je niet durft oversteken. Pompeuze gebouwen, veel uniformen, barse lokettistes en lange rijen wachtenden. Dat was mijn beeld van de stad, opgebouwd uit mijn eigen vooroordelen en de verhalen van Hans die hier eerder heeft gefietst.

Nou, dat beeld klopt. Alleen bestaat er ook een Moskou onder een stralend blauwe hemel in mei. De mensen zijn massaal naar buiten gekomen om te flaneren in de vele parken. Grotere parken hebben een rozentuin, of een seringentuin. Die seringen staan ook vaak langs de weg, zodat de stad geweldig ruikt. Grote boulevards hebben soms in het midden rijen bomen met een wandelpad.

Deze vrijdag hebben veel jongeren feestelijke kleren aan en een grote sjerp om. Ze vieren de laatste schooldag: volgende week beginnen de eindexamens. In de parken zijn fietsen en skates te huur en daar wordt druk gebruik van gemaakt. Op het Rode Plein zijn tijdelijke sportveldjes aangelegd waar kinderen en jongeren tennissen, hockeyen en basketbal spelen. We zien de prijsuitreiking van het gewichtheffen waar jongens met brede borstkassen grote bekers krijgen van tengere, mooie meisjes. We beklimmen de Mussenheuvel en kijken uit over de stad met de vele uivormige kerktorens en suikertaartgebouwen. (Die staan in een waas van een vuile mist veroorzaakt door het massale autoverkeer, dat dan weer wel).

Zaterdag hebben we vooral doorgebracht in het Maxim Gorkipark, een langgerekt soort Vondelpark in het kwadraat, en met veel meer mensen. Overal spelende kinderen, meisjes op decimeters hoge hakken, grote jongens op kleine springfietsjes, veel kinderwagens met moderne jonge ouders erachter. We zien loungebanken, zitkussens, terrasjes, suikerspinnen, rubberbootjeen, waterfietsen en dansvloeren.
Opnieuw bij het Kremlin zien we oude mannen bloemen leggen bij het monument voor de gedode soldaten in de Grote Vaderlandse oorlog (zoals de Tweede Wereldoorlog hier wordt genoemd). Direct om de hoek kun je voor 200 roebel op de foto met look-alikes van Stalin, Lenin en Poetin. We worden weer naar het Rode Plein gelokt door luid gezang. De sportmanifestatie wordt afgesloten door een grote groep soldaten. De liederen die ze zingen klinken vooral vrolijk; het publiek klapt en zingt enthousiast mee.

Als we na dit concert thuiskomen op ons tweede Servas-logeeradres, is het huis donker en leeg. We hebben hier een prima kamer in het centrum van de stad. De dochter des huizes heeft ons vriendelijk onze kamer en de keuken laten zien, een sleutel gegeven en verder zien we hier niemand.
Dit in contrast met ons eerste gastgezin. Ann en Youri wonen met baby Masja in een westelijke voorstad. Ann is docent Engels met ouderschapsverlof en is vorige week gepromoveerd. Youri is een jonge ondernemer: met een compagnon maakt hij 3D-scanners. Met hen, maar vooral met Ann, zitten we lang aan tafel en praten over het opvoeden van kinderen, de positie van grootouders, hoeveel de mensen hier verdienen en hoe het zit met ouderschapsverlof en ziektegeld. Onderwijzers, en eigenlijk de meeste mensen in overheidsdienst, verdienen absurd weinig. De stimulans om voor jezelf te gaan beginnen is daarom groot. Grootouders vervullen een belangrijke rol in de zorg voor kleinkinderen. Voor Ann en Youri is dat wel praktisch omdat de wachttijd voor kinderopvang lang is en de kwaliteit twijfelachtig.

Morgen gaan we met de trein naar Jekaterinenburg. De reis duurt meer dan een etmaal. Daarna begint onze fietstocht, Siberië in.