Wat een lawaai is het hier

We melden het nog maar eens: wat een overvolle steden, wat een chaotisch autoverkeer. Toch voelen we er ons helemaal niet onveilig bij, op onze fietsen.
Van Cairo (20 mln. inwoners) wilden we Alexandrië (4 mln. inwoners) bereiken via kleine wegen door de Nijldelta. Maar er staan nergens wegwijzers; en als ze er staan zouden we ze niet kunnen lezen. Vragen helpt weinig, op het platteland kent bijna niemand Engels. Bovendien moet je 's avonds bijtijds in een stad zijn met een hotel. Want vrij kamperen, vergeet het maar. Alles staat vol, met akkers, vuilnishopen en dorpen.
'Dorp' is eigenlijk een verkeerd woord. Het zijn verspreide stukjes stad, met hoogbouw en smalle rommelige straatjes.

Op weg naar Alexandrië hebben we deels de autoweg genomen, omdat het via kleine wegen niet opschoot. Met ohropax in de oren om niet te vergaan van de herrie. Ook in het hotel in het centrum van Alexandrië wordt er buiten van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat getoeterd. En uit sommige winkels schalt muziek op een volume dat het boven het autolawaai uitkomt. Verder heb je dan de luidsprekers op vele plaatsen in de stad die de gelovigen tot gebed oproept, meerdere malen per dag, die moeten ook boven het gewone straatlawaai uitkomen. En tenslotte heb je straatverkopers. Die roepen om hun waar aan te prijzen en ondersteunen dat soms ook met een luidspreker.

We hebben al een grote behendigheid ontwikkeld om door het drukke verkeer te fietsen. Wel zijn we een keer 'gedeurd': een man deed zijn autoportier open net toen we langs fietsten. We vielen om, een paar lichte kneuzingen tot gevolg.

Ook Alexandrië waren in januari ook massale demonstraties en gewelddadig politieoptreden. In het centrum hangt naast een moskee een groot spandoek met portretten van de omgekomenen. De martelaren van de revolutie zijn meest jonge mannen. Op verschillende plekken op de brede (drukke, overvolle...) boulevard zien we grote muurschilderingen. Op één plek zijn twee jonge mannen daarmee nog aan het werk. De een schildert, de ander zamelt geld in voor de verf. Ik geloof dat wij de inhoud van zijn doos in een klap hebben verdubbeld.

De volgende dag doen we een toeristisch uitje naar de eeuwenoude citadel met uitzicht op de zee. Een groot fort met hele dikke muren uit de 15e eeuw, in 1984 mooi gerestaureerd. Op de terugweg weer een demonstratie: voor het gerechtsgebouw staat een menigte. Ze willen dat de schuldigen aan het politiegeweld worden bestraft.
's Ochtends zijn we bij de toeristeninformatie, een eenvoudig lokaal met weinig folders en één jonge vrouw. Na informatie hoe we met de bus in de oase Siwa kunnen komen hebben we het ook over de politieke situatie. Bestaat er geen gevaar dat als de rust is weergekeerd een deel van de Mubarak-clan weer terugkeert, vragen we. Uitgesloten, zegt ze beslist. Mubaraks ministers zitten in de gevangenis en sommigen zijn het land ontvlucht. De woede is zo groot, de mensen zullen erop blijven letten dat de politieke veranderingen blijvend zijn. Over een half jaar zijn er verkiezingen, voor een president en voor het parlement. Ze hoopt dat Amr Moussa president wordt, tien jaar geleden door Mubarak als minister ontslagen omdat hij te kritisch was en nu secretaris-generaal van de Arabische Liga. Maar hij is 73 en hij zal een overgangsfiguur zijn tot er echte democratische verhoudingen zijn. Nu heeft de legerleiding de macht maar die willen ze niet houden.

Vandaag krijg ik een nieuwe achterband, erop gezet door weer zo'n fietsenmaker die opereert vanuit een klein rommelig lokaaltje. Het wordt geen Schwalbe Marathon Plus of XR (voor de kenner), maar een van Chinese makelij. Benieuwd hoe lang die houdt!