Krasnojarsk

Krasnoyarsk is alweer een grote stad, bijna een miljoen inwoners. Grote gebouwen, chique winkels, brede en drukke straten en veel dikke auto's. Vooral de Karl Marx Ulitsa is voortdurend verstopt. Autobussen met een zwarte walm achter zich aan rijden ons voorbij of halen we in.
Bij het binnenrijden duurt het bijna 10 km. voordat we in de binnenstad zijn, waar monumentale gebouwen toch de indruk geven van een wat oudere stad. 

We logeren in het centrum, ons Servas-contact had geen plek maar heeft wel een goedkoop hostel voor ons geregeld. We liggen in een zesbeds kamer, drie Ikea stapelbedden. De eerste nacht met zijn tweeën, de tweede nacht kwam er een jonge Duitser bij en de derde nacht werd het vol, met een paar jonge Russen.
We hebben weinig ervaring met dit soort onderkomens maar het bevalt goed. Je kunt de keuken gebruiken en je ontmoet andere mensen. Het is een eenvoudig concept: je dumpt een woning vol met stapelbedden, zorgt als het even kan voor een zit- annex kookruimte en wi-fi, de naam van je hostel op Hostelworld of iets dergelijks en de backpackers stromen toe.

De eerste dag fietsen we over de brug van de Jenisej en komen op een eiland met een mooie skatebaan, speelplaatsen en sporttoestellen. We worden aangesproken door een jonge skater die zegt: ja, dit is het enige mooie stukje van de stad. Met Luba van Servas maken we een avondwandeling, maar om 8 uur moet ze weg, naar dansles. Zij is een van die Russen die op zondag danst in het park, bij de muziek van een klein orkest.

Een andere attractie is Stolby, een nationaal park waar je met de fiets niet in mag. Eerst 15 km. fietsen, opnieuw de bruggen van de Jenisej over, een drukke weg in noordwestelijke richting. Dan nog een stukje een steile weg omhoog rijden en verder 7 km. naar boven lopen. Vermoeiend, dat zijn we niet gewend. Er zijn veel wandelaars, die ons allemaal inhalen. Boven zijn bijzondere rotsformaties te bewonderen, maar die zijn slecht zichtbaar door de uitbundige vegetatie. Hetzelfde doet zich voor als we vanaf een andere plek met de kabelbaan omhoog gaan: we zien een uitgestrekt en golvend boslandschap met af en toe een kale rotspunt die er bovenuit steekt.

Om foto's bij ons verhaal te zetten moeten we naar de bibliotheek van de stad. Die is niet groot voor een miljoenenstad, een oud gebouw met zalen en een ouderwetse boekengeur. Duidelijk geen instelling waar het gemeentebestuur eer mee wil in leggen of prioriteit aan geeft, maar uiterst vriendelijk en behulpzaam personeel.

We gaan met de trein naar Irkutsk, ons einddoel. Een kaartje kopen is altijd een belevenis is. Staan we in de goede rij en hoe lang gaat het duren? Je moet je pas tonen en je krijgt uiteindelijk een mooi papier waar van alles op is ingevuld, maar dat we voor het grootste deel niet kunnen lezen. Het valt mee deze keer, het duurt een half uur. We hebben een slimme lokettiste en ik weet inmiddels de vragen die je krijgt en wat erop te antwoorden.

Bij het instappen met de fietsen in de trein herhaalt zich altijd een vertrouwd ritueel. Bij elke wagon staat een strenge conductrice. Die kijkt naar onze fietsen en maakt duidelijk dat dat niet gaat - en of we ze samen kunnen vouwen. Ik spreek geen woord Russisch meer, kan alleen glimlachen en 'da, da' (ja) zeggen, haal onze grote pedaalsleutel voor de dag alsof ik de fiets ga slopen, en haal de trappers eraf. Dan draaien we het stuur een kwartslag. Dan duurt het nog even,voor ze een gebaar maakt van: vooruit maar. We sturen de fietsen voorzichtig door het gangpad naar achter in de wagon, naar de informele rookruimte. Daar zetten we ze rechtop aan elkaar, zodat ze zo weinig mogelijk ruimte in beslag nemen. En ja, ook de reis van 18 uur naar Irkutsk verloopt zonder probleem.