Naar Suez en naar huis

Op de fiets bereiken we Suez, via een woestijnlandschap met hier en daar bebouwing. De weg is wat minder druk dan die van Port Said naar Ismailia. Langs de weg en vooral als we onderweg een stadje ingaan worden we weer voortdurend toegeroepen: Welcome! Welcome in Egypt! How are you? What's your name?

Wat langs de weg vooral opvalt zijn de kazernes. Kilometerslange muren met hier en daar een uitkijktorentje. Bij de ingangen vaak stoere patriottische afbeeldingen met soms nog een portret van Mubarak. Ik zou ze graag willen fotograferen, maar dat is streng verboden. Overal staan bordjes 'No photos'. (En ik heb wel eens onaangename ervaringen gehad als ik het toch deed).

Ook in Suez kan je niet dichtbij het kanaal komen. Overal zijn afzettingen en soldaten. We eten een keer op de zesde verdieping van een duur hotel vlakbij het water. Vandaar heb je een mooi uitzicht op de voorbij varende schepen.
In Suez is veel geweld gebruikt tijdens de opstand en zijn er relatief veel doden gevallen. De gevolgen zijn te zien in de hoofdstraat: uit woede hebben de bewoners twee politiebureaus in brand gestoken. Ervoor hangen spandoeken en portretten van de omgekomenen.
Ook hier staan op veel plaatsen tanks op straat. Voor officiele gebouwen, voor bankgebouwen. Plus een groepje soldaten erop en ernaast.

Op het Tahrirplein hebben we Mohamed ontmoet, die uit Suez komt en ons heeft uitgenodigd. Als we er met een taxi heenrijden zien we pas hoe groot Suez is. We komen terecht in een flattenwijk waar nog gebouwd wordt. Het is hier overal steen, geen groen, en open plekken worden gebruikt als vuilnisbelt.
De ontvangst is allerhartelijkst. Mohamed is heel blij met onze komst. De woning is ruim en goed ingericht; maar wel vol want het is een groot gezin. Ook de buurkinderen en Mohameds zwager zijn erbij. Halverwege ons bezoek tetteren de luidsprekers van de naburige moskee. Mohamed en zwager zijn even weg. Ze vatten hun religieuze plicht serieus op: ongelovigen moet je bekeren. Ze komen terug met een vijftal Nederlandstalige boekjes waarin de islam wordt aangeprezen. (Later lezen we een ervan, getiteld Vrouwen en de Islam. Kort samengevat staat er dat vrouwen binnen de islam best wel rechten hebben, en zelfs meer dan bij het jodendom en het christendom, als je het vergelijkt met wat er in het Oude Testament en de joodse Thora staat).

De reis van Suez naar Cairo doen we weer met de bus. Je komt dan langs steden die de Egyptenaren in de woestijn hebben gebouwd - zoals de '10e Ramadan' - om hun alsmaar groeiende bevolking te kunnen huisvesten.
In Cairo glippen we in het donker tussen de talloze geparkeerde en langzaam rijdende auto's door om ons adres te bereiken. We logeren bij Taher, die we eerder hadden ontmoet. Hij is arts en woont op de zevende verdieping in een ruime, smaakvol ingerichte flat.

De volgende ochtend vroeg - half 7 - stuiten we weer op de gruwelijke sociale ongelijkheid in dit land. Zodra de lift beneden is worden we eruit geholpen door een oude man in een groezelige jurk. Hij slaapt beneden in de hal op de marmeren vloer onder een al even groezelige deken. Hij pakt Addie's fiets af maar valt er bijna mee de treedjes naar de straat af. En hij zoent het briefje van 5 pond dat we hem geven.

Later in het vliegtuig krijgen we de Engelstalige Egyptian Mail te lezen. En wat staat er op de voorpagina? 'Blogger jailed for criticising Army'. Maikel Nabil is tot drie jaar gevangenisstraf veroordeeld omdat hij op zijn weblog kritiek uitte op het leger. Door een militaire rechtbank, zijn advocaten werden niet toegelaten.
Mubarak is weg, maar het leger is nog even machtig als voorheen. Er is nog een lange weg te gaan voor de democratische eisen van de revolutie zijn ingewilligd.