Langs het Suez kanaal

Vandaag fietsen we van Port Said (aan de noordzijde van het Suez kanaal) naar Ismailia (halverwege naar het zuiden). Op de kaart gaat de weg vlak langs het Suez kanaal, maar dat zien we bijna niet. In Port Said is er wel een wandelpromenade, dan zie je het water achter een hek en een kade. Onderweg naar Ismailia willen we vanaf de drukke autoweg richting kanaal, want volgens de kaart is er een kleine weg vlak langs. Maar als we er bijna zijn worden gestopt door militairen: de kanaalzone is verboden gebied. Vanaf een afstandje zien we wel kanjers van containerschepen langzaam voorbij trekken. Mooi gezicht.

Die militairen bewaken van alles en nog wat. Ook rond de steden zijn controleposten, maar als fietsers mogen we meestal gewoon doorrijden. Onder Mubarak was er een grote - opgeklopte? - angst voor terroristen. Maar natuurlijk was Mubarak vooral bang voor zijn eigen bevolking. Het is wel de vraag of de zichtbare tegenwoordigheid en de invloed van het leger snel zal afnemen. Voorlopig zal dat wel niet.
In Port Said kan je met een veerboot naar de overkant van het kanaal, naar een keine stad. Ik sta daar een mooie muurschildering te fotograferen, als een oude man met wandelstok en lange grijze baard langs komt wandelen. Ik probeer erachter te komen wat hij ervan vindt. Hij gebruikt alle Engelse woorden die hij kent om het me duidelijk te maken: Good! Youth! Revolution! Too long Mubarak!

Vanuit de Siwa oase zaten we acht uur in de bus om terug in Alexandrië te komen. In de bus ontmoeten we voor het eerst op de reis twee Nederlanders, twintigers. Ze zijn al zes maanden onderweg en gaan de komende maanden verder richting zuidelijk Afrika. Van Alexandrië naar Port Said - de hele breedte van de Nijldelta - nemen we opnieuw de bus: ruim 3 uur. De bus is sneller en rijdt vaker dan de trein.

Wat ons steeds weer opvalt is de grote betekenis van de religie. In de bus staat urenlang de radio op een Koran-voorzanger. Vanochtend bij het ontbijt zagen we op tv een enorme menigte mannen staan in wat een grote moskee leek, keurig in het gelid netjes te luisteren naar weer zo'n voorzanger. En dan al die moskeeën, allemaal voorzien van luidsprekers. Soms zijn het fraaie gebouwen, maar soms zien we ook schuurtjes langs de weg met luidsprekers op het dak. Op veel plekken - vooral buiten de drukke stad is daar plek voor - liggen tapijten op straat, waar mannen op geregelde tijden gaan zitten bidden.
In de Siwa oase belanden we toevallig in een studentenfeest (geografie-studenten uit Alexandrië op excursie). Leuk, veel gepraat. Als het gesprek op de religie komt en ik zeg dat ik niet in een god geloof, moet ik meteen bekeerd worden. 'Waar denk je dan waar dit - wijst om zich heen, de vrije natuur in - allemaal vandaan komt?'

De ondergeschikte positie van de vrouw zal wel worden gebaseerd op de religie, maar is natuurijk meer een kwestie van cultuur. Op dat feest spreken we met een slimme jonge dame, afgestudeerd en assistent van de mannelijke professor - die voor hem tolkt omdat zijn Engels erg gebrekkig is. Ze zou voor haar verdere studie wel naar het buitenland willen, maar als ongetrouwde vrouw doe je dat niet.
Bij de verhalen op internet die we lezen over de revolutie wordt de actieve deelname van vrouwen benadrukt; zowel traditionele als moderne. Daar lezen we ook dat op dit moment vrouwen de meerderheid vormen van alle universiteitsstudenten. Het kan niet anders of de revolutie geeft ook een positieve impuls aan de Egyptische vrouwenbeweging.