Er gaat niets boven Murmansk

Als Rus moet je geduldig en inventief zijn. Je moet in de rij kunnen staan en je beurt afwachten. We hebben een paar keer een treinkaartje gekocht. Als er zes mensen voor het loket staan weet ik het al: dit kan wel eens drie kwartier duren. Onlangs deed een lokettiste er ruim een half uur over om kaartjes uit te schrijven. Dat was op een klein stationnetje en er moesten ook ingewikkelde bagageformulieren voor de fietsen worden gemaakt, met paspoorten laten zien, opbellen, veel schrijven en knippen, nog eens bellen. Gelukkig waren er geen andere wachtenden.
Inventief moet je ook zijn: een paar dagen geleden heeft onze buurman de hele avond geknutseld aan het slot van de deur, onze gezamenlijk deur naar het trappenhuis. Platen van de deur schroeven, eindeloos morrelen aan het slot, platen er weer op. Ja, het zal je maar gebeuren dat je er niet uit kan. Het zijn stevige inbraakvrije deuren, die trap je niet in.

We hebben nu een week in Murmansk gezeten. De ruim 200 km. tot het mijnstadje Nikel nemen we de trein (dit kaartje kopen duurde maar 2 minuten - al stonden we wel eerst te wachten voor het verkeerde loket). Want het is slecht asfalt en het regent (voor het eerst deze week). Bovendien hebben we haast want ons visum loopt bijna af. Mijn rug doet het weer enigszins na drie bezoeken aan de manualny terapaft en veel oefeningen. Morgen zullen we Noorwegen binnen fietsen. We rekenen op een keurig aangeharkt land, glad asfalt en hogere prijzen.

In het historisch museum komen we het portret van Willem Barentsz tegen: 'Hollandse zeevaarder uit de 16e eeuw naar wie de Barentsz Zee is genoemd'. Het viel me op dat de recente geschiedenis van Noord-Rusland nog steeds werd beschreven vanuit Sovjetperspectief. In het museum voor politieke geschiedenis in Sint-Petersburg zijn ze een stuk verder: daar werd juist veel aandacht besteed aan de gevangenkampen uit de Stalintijd.

Gisteren was de dag van de Afghaanse veteranen (Rusland heeft, net als de USA nu, ook ooit geprobeerd Afghanistan te 'bevrijden' - tot ze eruit geknikkerd werden). Op het speelveld naast onze flat was een podium opgericht en er waren veel mensen. Oude knarren in uniform zongen weemoedige liedjes en er werd gratis soldatenvoedsel en thee uitgedeeld. Jonge mannen deden schijngevechten met messen en rolden over de grond. Maar toen gingen die gekken in de lucht schieten en kreeg ik keihard een neervallende kogel op m'n hoofd. Toen zijn we maar weer de stad in gegaan.

Murmansk is heel overzichtelijk: er loopt een lange verkeersader door de stad, de Prospekt Lenina. Die gaat naar het zuiden over in de Prospekt Kolski, daar wonen wij. Naar het noorden toe kom je op een gegeven moment bij het oorlogsmonument met het beeld van Aljosja: een gigantische betonnen soldaat die uitkijkt over de haven. En nog verder naar het noorden kom je bij de militaire havenstad Severomorsk. Maar die is gesloten voor buitenlanders.
Zo zie je: er gaat niets boven Murmansk (vrij naar 'Er gaat niets boven Groningen' - waar Murmansk een stedenband mee heeft).