Nog steeds in Zweden

Zweden is een groot land. Al dagen fietsen we rond de 70 km. per dag en we bungelen nog pas ergens tussen Stockholm en de zuidkust. Ons cykelspår (fietsroute) volgt dan ook niet de kortste weg, ze kronkelt een beetje om de autoweg E22 heen. Soms hebben we uitzicht op de zee. En het is nog steeds even mooi. Van noord naar zuid is het landschap steeds veranderd, maar altijd die ruimte, de uitzichten, de faluröde houten huizen. En de stilte!

En natuurlijk de ontmoetingen. Op de camping in Västervik ontmoeten we een Duits stel, hun dochter is in Zweden gaan wonen. We praten overal over: van de Zweedse uitspraak tot kernenergie (cykelspåret voert hier wat zuidelijker langs een kerncentrale waar je een rondleiding kunt krijgen met uitleg over hoe veilig kernenergie is), en het lukt hen zelfs om ons een kerk in te krijgen voor een concert. Het zingen hebben we niet uitgezeten, teveel ere zij god. Zondagochtend vertrekken we vroeg, en na zo'n 25 km staan onze Duitsers langs de weg met een thermosfles: Kaffee oder Tee?! Dat hadden we nog niet meegemaakt.

Deze ochtend zitten we om half 8 al op de fiets, zodat we voor de lunch hier in Kalmar ruim 50 km in de wielen hebben. De familie Verde, die woont in een groot faluröd houten huis in het bos, stapt op die tijd gevieren in de auto op weg naar school en werk. Lars en Ulrika zijn Servas hosts. Zo´n twee keer per jaar hebben ze gasten, die een of twee nachten blijven logeren.
Het was nog niet zo gemakkelijk om hun huis te vinden. In het gat Ålem, in regen en wind, vinden we niemand op straat om de weg naar Ödebo te vragen. In huizen waar licht brandt, wordt niet open gedaan en automobilisten stoppen niet. Ten einde raad ga ik de openstaande deur van een vervallen bedrijfsgebouw door. Daar zitten twee oude mannen aan de koffie. ´Waar moet je heen? Naar Ulrika? Die ken ik wel. Het is nu toch geen weer om te fietsen! Jij en je man gaan met hem in de auto, en ik ga voorop met de fietsen in het busje'. Binnen een kwartier zijn we ter plaatse. De heren zijn snel weer weg en Ulrika heeft geen idee wie ze geweest kunnen zijn.
We worden gastvrij ontvangen en hebben direct gespreksstof te over: Lars is commissielid voor de Miljöparti en 15-jarige dochter Ellen is actief in Ung Venster (de jongerenorganisatie van de Vänsterparti). Ook met Ulrika en zoon Jakob (17) valt heel wat te bepraten. Tijdens het eten heb ik me helaas erg aangesteld. Het voorgerecht bestond uit rivierkreeften en ik durfde ze eerst niet aan te pakken. Best lekker als je er even doorheen bent. Meestal eten de Zweden deze kreeften in augustus, met veel schnaps en met gekleurde papieren puntmutsen op. Ze zingen er ook bij, maar deze keer niet, helaas. Verder was er taart van cantharellen, de dag ervoor geplukt in het bos. En bij de koffie was er zelfgemaakte taart met peertjes. Ik wil ook een fornuis met oven!

Voor wie nog niet genoeg heeft van de Zweedse politiek: de Miljöparti heeft daags na de verkiezingen een stevig kritische verklaring richting de rechtse Alliantie uitgegeven. Maar wat lezen we dinsdag in de Dagens Nyheter? Ze zijn met diezelfde partijen in gesprek over een nieuw regeerakkoord. Een dag later spreekt de Alliantie met de Socialdemokraterna. Of dat tot een brede coalitie leidt is nog lang niet zeker. Wel zeker is dat de rechtse Alliantie (die een paar zetels tekort komt voor een meerderheid) geen steun zal zoeken bij de racistische Sverigedemokraterna, zoals in Denemarken - en zoals in Nederland?! In dat geval vragen we hier politiek asiel aan.