Oekraine 1

In Lviv zijn we drie dagen. We komen er aan na een fietstocht vanuit Polen van ruim 100 km. Halyna en Bogdan zijn niets veranderd in acht jaar, en niet alleen uiterlijk. Bogdan vindt nog steeds dat de grote Russische minderheid zich moet aanpassen en Oekraïens moet spreken.

Halyna neemt ons mee op een waanzinnige kroegentocht. Een smal hoog huis, elke verdieping totaal anders ingericht en met een auto op het dak, een café annex chocoladefabriek, een café gewijd aan de seksueel geobsedeerde - uit Lviv afkomstige - Von Sacher Masoch met een stoel voor een man en een vrouw met een vorm zodat de genitaliën beroerd worden, een waar in een donkere kelder de koffie wordt uitgehakt als ware het een delfstof, en een dat zich aanprijst als 'Het duurste restaurant van Galicië' (de streek rond Lviv), waar je binnenkomt via een aftands keukentje waar een vale oude man aardappels op een oud fornuis heeft staan.

In het centrum voor het monumentale stadhuis staan honderden meest oudere vrouwen in kleurige hesjes. Het gemeentelijk schoonmaakpersoneel staakt voor hogere lonen. Overal waar wij komen wordt gedemonstreerd. Een agent met hoge hakken balanceert over de hobbelige keien.
Het is altijd praktisch per fiets een stad te verkennen. Behalve in Lviv, door zijn smalle straten met grote ongelijke keien en de tramrails.

De afstand van Lviv naar Kiev doen we weer per trein. Treinkaartjes kopen is ook hier een ingewikkelde administratieve handeling. Je moet je paspoort laten zien, je naam komt op het biljet te staan en het zijn vaste plaatsen voor een bepaalde trein. Te kort van tevoren kopen is riskant, want de trein kan vol zijn. In de trein die we willen, is er alleen nog plaats in de 1e klas. We zitten alleen in een piepkleine coupe met een wasbakje.

Fietsen mee in de trein is niet altijd gemakkelijk. Meestal wordt bedenkelijk gekeken. Dan tonen we onze goede wil door de sturen een kwartslag te draaien en soms de trappers eraf te halen. In feite is er altijd plek: van een wagon gaat maar aan één kant de deur open. Daar staat de conductrice aan wie je je paspoort en je treinkaartje moet laten zien. De andere kant is dicht, daar is de informele rookruimte waar onze fietsen makkelijk bijpassen. Dit keer is het even spannend. De conducteur maakt bezwaar en stelt zich frontaal voor de toegangsdeur op; de hoofdconductrice wordt erbij gehaald. Gelukkig mogen vlak voor vertrektijd onze fietsen toch nog in de achterste wagon.

Tien uur duurt de reis naar Kiev. We zien het landschap aan ons voorbij trekken. Groen maar eentonig. In grotere plaatsen als Ternopil, Vinnitsa, blijft hij soms 20 minuten staan. In Kiev begint het al donker te worden. Het is een enorme drukte. Het plan om buiten de stad de camping te gaan zoeken laten we gauw varen. De agent op het stationsplein keurt ons geen aandacht waard en loopt parmantig door als hij merkt dat hij onze vraag niet begrijpt. De hostels waarvan we de adressen hebben genoteerd, zijn vol. Uiteindelijk komen we in een te duur Bed & Breakfast terecht. In een grote kamer zijn met schotten kleine slaaphokjes gemaakt. Van boven open! De volgende nacht slapen we wel in een hostel, in een zaaltje vol met stapelbedden. Met ohropax lukt het slapen wonderwel.