De Zeeuwse kust

Hoge golven op de Schelde, als we oversteken naar Breskens. Ik vertel Mehmet het verhaal uit 1953, toen de dijken braken. Dat ik toen een baby van zes weken was en mijn ouders wisten van niks, in het veilige Middelburg, terwijl overal om hen heen de mensen verdronken. En dat de dammen en bruggen waarover we zo heerlijk hebben gefietst, het directe resultaat zijn van die grote overstromingen.
Geen noodweer, maar wel windkracht 7 op de dijk van Zeeuws Vlaanderen. Na een uur ploeteren laat ik Mehmet alleen verder gaan. Hij heeft jonge, sterke benen.

In België kies ik voor de route langs de kust. Dat had ik niet moeten doen! Wat een lelijkheid! Natuurlijk wist ik al dat de kust is volgebouwd met hotels en appartementen. Maar mijn vooroordeel ('België is leuk!') maakt dat ik een lange, brede boulevard verwacht, met een fietspad, de tram die vrolijk rinkelend voorbij rijdt, en terrassen. De werkelijkheid is een fietsstrook langs voorbijrazende auto's, uit het zicht van de zee.
Als ik bij De Haan probeer de zee te bereiken, zie ik vooral verbodsborden, en het strand is tot de vloedlijn afgepaald door de verhuurders van strandstoelen. Op de camping in Zeebrugge voel ik me een sinaasappeltje dat uitgeknepen wordt: naast een stevig basistarief moet ik bijbetalen voor: de douche, warm water voor de afwas, internet, het plastic zakje voor het afval...

Belgen, kom toch lekker naar de Zeeuwse kust! Prachtige stranden, eindeloze fietspaden, spannende klimmetjes. Geweldige vergezichten. Verlaat de Belgische kust en bewaar hem voor de wereld als voorbeeld van hoe het niet moet.

Maar: in Diksmuide op de camping ontmoet ik een Belgie-believer. Hij beweert stellig dat ik juist het enige foute stukje heb gereden. Moet ik toch die hele kust nog een keer af....