Camargue

De stad St. Maries de la Mer - aan de Franse zuidkust - heeft iets van een oasestad in de woestijn. In de wijde omtrek zijn geen dorpen, alleen moerassig gebied en een enkele weg. Het is de hoofdstad van de Camargue, vanouds bekend om zijn paarden en zigeuners. Dat laatste klopt. Als we hier binnenrijden zien we groepen witte kampeerauto's. Maar deze keer niet van toeristen maar van zigeuners. In de stad zien we posters hangen: Pelerinage de Mai. Van 19 tot 25 mei is het hier feest. Daar komen ze voor. Helaas zijn we een week te vroeg.
We zitten op het pleintje voor de kerk in het centrum. Er loopt een groepje zigeunervrouwen rond. Toeristen bieden ze een piepklein penninkje aan. Liefde en gezondheid, dat levert het op. Het is ook goed voor de fiets, voegt ze er voor mij aan toe.

Een dag eerder zijn we langs de kust hier naartoe gefietst. Sommige plaatsen zijn een aaneenschakeling van vakantiehuizen en hotels. Het is druk met vakantiegangers. Hoe druk moet hier in het hoogseizoen wel niet zijn?

Van St. Maries de la Mer gaan we een eind het land in, naar Arles. Een middelgrote stad met een oud Romeinse arena, smalle straatjes en knusse pleinen met terrassen. Waar kennen we Arles van? Juist: Vincent van Gogh. Die schilderde hier de laatste jaren van zijn leven enkele van zijn beroemdste werken. Dat weten ze hier. Er is een Van Goghbrug, een Van Gogh apotheek, en ook een museum voor moderne kunst: Fondation Vincent van Gogh. Je kunt er van alles krijgen over de beroemde schilder, maar ze hebben maar 1 echte Van Gogh.

Ook Arles kent een Jean Jaurès plein. Elke Franse stad heeft een belangrijke weg of plein naar Jean Jaurès, de socialistenleider, genoemd. Een zeer geëerd politicus, dus? Helaas, hadden ze honderd jaar geleden maar naar hem geluisterd. Dat had miljoenen doden gescheeld. Voor 1914 hadden de Europese socialistische leiders
afgesproken niet op elkaars arbeiders te zullen schieten. Jaurès hield daaraan vast en was zeer invloedrijk. Maar hij werd kort voor het uitbreken van de oorlog vermoord.

We fietsen nu in twee dagen naar Marseille. We beginnen op mooie rustige weggetjes, met een stevige wind in de rug. Er zijn zelfs fietspaden, zo nieuw dat ze nog niet op de kaart staan. We stuiten op een feestelijke bijeenkomst van de Franse Fietsersbond, die net een nieuw stukje fietspad in gebruik neemt. Met toespraken, drankjes en hapjes.
Helaas, we moeten ook het industriegebied tussen de Camargue en Marseille door. Drukke wegen met langsrazende vrachtwagens. Op de hooggelegen camping beleven we de zwaarste storm tot nu toe. De met stenen verzwaarde tent houdt het goed, maar het is onrustig slapen.

In Marseille logeren we bij Evelyne, onze gastvrouw via Servas. Ze woont in een buitenwijk die we bereiken via smalle steile straatjes.

Inmiddels zijn er in Amsterdam manifestaties, een boekpresentatie, een discussiebijeenkomst etc. over 50 jaar na 1965, het jaar van Provo en het jongerenprotest waar Hans een rol bij speelde. We gaan even terug naar huis!