We hadden een plan voor deze reis. Het moest een rondje Midden- en Oost-Europa worden, met Belarus als middelpunt. Terug zouden we gaan door Oekraïne, Hongarije, Slowakije, Oostenrijk en Duitsland. Dat plan was niet realistisch, want het zou allang herfst zijn met kou en donkere dagen voordat we Duitsland zouden bereiken. Oekraïne was al eerder afgevallen.

Als we vanuit het Wit-Russische Brest Polen binnenrijden, is het nog steeds meer dan 30 graden. Rijdend naar het zuiden, richting Slowakije, komen we langs Sobibor, een beruchte naam uit de Tweede Wereldoorlog. Het is een vredig dorpje - in een schuldig landschap. Een paar kilometer het bos in staat het museum op de plek van het voormalige concentratiekamp. We gaan niet kijken.
Als we ergens – in ons eentje - op de gemeentecamping naast de sportvelden bivakkeren, breekt het onweer los en is de hitte voorbij. We schuilen een halve dag onder het riante afdak, en nog een halve dag in de kroeg. Lekker rustig. We hebben niet meer het gevoel dat we nog ergens heen moeten.

Het blijft lekker fietsen in Polen. Vaak over kleine wegen door bos en langs akkers. Maar het regent alle dagen wel even. Donderdag op een terras in Lublin bespreken we ons taboeonderwerp: wanneer gaan we weer naar huis? Naar Slowakije willen we in elk geval nog, zeggen we.
Lublin rijd je uit over een fietspad langs de rivier, dat verder gaat langs het stuwmeer. Als het ’s avonds in Chodel, een klein stadje, ineens begint te regenen, worden we door een winkelierster uitgenodigd om in haar huis te overnachten. De 15-jarige zoon is onze tolk, en we kletsen en lachen bij lekkere hapjes en zelfgestookte jenever.

Vrijdag is het weer een katholieke feestdag: Maria Tenhemelopneming. Iedereen heeft vrij, 's ochtends is het stil op de weg. In het stadje Opole Lubelskie zitten we op een bankje in de zon. Om ons heen spoeden mensen in hun zondagse kleren zich naar de kerk. Ineens zegt Hans: zullen we naar huis gaan? Okay, zeg ik. We pakken de kaart erbij, en zien dat het dichtstbijzijnde station ruim 30 km. in noordelijke richting ligt. Het wordt nog een mooie tocht, met een picknick tussen de rijpe frambozen en een fietspad langs de rivier de Wisla.

Begin van de avond stappen we in Warschau uit de trein. Toevallig vertrekt op hetzelfde perron aan de andere kant 10 minuten later de trein naar Amsterdam….
Kunnen we in de trein een kaartje kopen? Ja, zegt de conducteur. Voor de fietsen is eigenlijk geen plaats, maar op z’n Russisch improviseren we. Naast elkaar op hun achterwiel passen ze precies achter de laatste stoelen. Bovenin vastbinden met het kabelslot, en ze blijven netjes staan. We betalen met de euro’s en zloty’s die we op dat moment op zak hebben, net genoeg, maar er is geen geld voor een bed.
Zaterdagochtend om 10 uur stappen we – een beetje gebroken – uit in Amsterdam. In ons eigen zachte bed, met de regen kletterend tegen de ruit, heb ik al een beetje spijt. Misschien kunnen we in september nog even?