Dobberen op het zoute water

Zes fietsdagen tussen Astrakan en Volgograd is krap. Het is heet en nergens is er schaduw. Een thermometer bij een benzinepomp geeft 'slechts' 35 graden aan, het voelt als 40. Onze billen zijn pijnlijk en plakkerig. Op dag 4 zoeken we verkoeling op een klein stationnetje. In de schaduw drinken we van ons warm geworden water. Geen mens te bekennen hier. Alleen een goederentrein met draaiende motor en een licht dat op rood blijft staan. De machinist zwaait naar ons. Hans maakt een praatje en een even later tillen we fietsen en tassen de locomotief in.

Na anderhalf uur en 80 kilometer verder worden we er weer uitgeholpen, op een kruispunt van sporen. Een trein linksaf naar Achtubinsk gaat pas de volgende ochtend en wij vrezen de smalle kaarsrechte weg die op de kaart staat getekend. Dat Hans hier zijn vierde lekke band krijgt helpt ook niet mee. Het zijn de kleine harde stekels - kamelenvoer zeggen ze hier - waar zijn achterband niet tegen kan.

Dit dorpje heeft geen 'kafe' dat open is, maar wel een feestlokaal waar we tijdens de toespraken en de muziek van een jubilerend koppel van de olie druipende 'manti' eten (met vlees gevulde deegkussentjes). De vijftienjarige jongen die ons bedient, haalt er een vriendje bij om samen met ons Engels te praten. Na een aarzelend begin komen er steeds meer op school geleerde woorden boven. Hoe denken de mensen in Nederland over Rusland? En vinden ze Amerika goed? Amerika liet wel een atoombom vallen op Hiroshima. En op Nagasaki... Dat zullen we niet ontkennen, maar hun Engels en ons Russisch is niet goed genoeg om de vraag te stellen of het uitmoorden van grote delen van de eigen bevolking door Stalin wellicht net zo erg is.

De jongens geven ons nog een goede tip: een paar kilometer naar het oosten is een groot meer waar je kan zwemmen. Daar hebben we wel behoefte aan! Lekker badderen en luieren, morgen zien we wel verder. We willen graag zien hoe de Russen recreëren.

Het is nog 7 km. fietsen naar het meer, over een ramp van een weg. Waar de weg eindigt, ploeteren we verder door mul zand en daarna over een witte vlakte. We zijn op de goede weg, want een vrachtwagen met badgasten, en verderop steeds meer motorfietsen met grote platte zijspannen passeren ons. Op die zijspannen staat in de lengterichting een bank, zodat wel 5 passagiers mee kunnen. Het echte meer ligt nog kilometers verder. Het zwemmen speelt zich af in een grote ondiepe poel zout water. Het loopt tegen de avond als we aankomen, maar het is nog druk. De witte vlakte bestaat uit zoutkristallen, hard onder je voeten. Mensen zitten in het water, of liggen te drijven. Het is wel lekker om zo rond te dobberen. Even verder kan je voor 50 roebel het zout er weer af spoelen.

We zetten de tent op naast een grote Kazachse joert. Het is de enige strandtent hier, maar het is niet druk. Russen zijn gewend om hun eigen spullen mee te nemen. Uitbater Danir biedt ons thee aan en vertelt over Iwan de Verschrikkelijke en de geschiedenis van de Kazachen; met Duitse, Russische en Engelse woorden. Drie maanden per jaar staat zijn joert hier op het strand. De rest van de tijd werkt hij in de bouw. De volgende ochtend komt zijn vrouw, die gaat met een mand eten en drinken de badgasten langs. 'Biznis!', zegt Danir stralend.

Wij hoeven niet nog een keer in het zoute water. Op het parkeerterrein kunnen we douchen. De weg naar Achtubinsk is kaarsrecht. Er zijn geen bomen en geen dorpen. Af en toe zien we in de verte een boerderij en twee keer passeert ons een trein. Het zijn de saaiste 50 kilometers die we deze reis hebben gereden. De volgende dag nemen we de trein naar Volgograd. Onze fietstocht eindigt hier, onze reis nog niet.