Astrakan

Groen is het hier. Veel water, omgeven door metersbrede rietkragen. We zijn in de benedenloop van de Wolga gekomen, aan het begin van de delta die zo'n 100 km naar het zuidoosten uitkomt in de Kaspische Zee. Astrakan was als havenstad de poort naar de Oriënt, maar de bewoners malen niet om de zee. 'Wij hebben hier de Wolga', zegt Evgenia. 'De mooiste en grootste rivier van Rusland'. Astrakan is zuidelijk en heet, maar door de rivier, de vele kanalen en de fonteinen is het hier toch fris en schoon.

Astrakan is een oude stad. De Grote Vaderlandse Oorlog heeft de stad niet bereikt; het Duitse leger is voor Stalingrad - dus aan de westelijke oever van de Wolga - tegengehouden. Er staan daarom hier nog oude houten huizen. De meeste helaas wel in deplorabele staat. Opruimen en onderhouden, dat zijn geen Russische kwaliteiten. Toch geven die houten huizen, en de smalle ongeplaveide straatjes de stad extra charme.

Deze stad en ook de omgeving is behoorlijk multi-culti. Dat misten we tot nu toe op onze reizen in Rusland. Siberië is bevolkt door etnische Russen, en in Sint-Petersburg en Moskou zagen we alleen mannen met een donker uiterlijk die het zware werk deden op straat en in de bouw. Hier loopt en werkt iedereen door elkaar en hebben in elk geval de Kazachen belangrijke functies. De vader van onze gastvrouw Evgenia was hoofd van een rayon - een bestuurslaag tussen gemeente en provincie. We spreken Kazachen, Oezbeken, Dagestanen,Tadzjieken, Kirgiziërs. De meesten al generaties in Rusland, maar sommigen zijn hier als gastarbeider. We zien moskeeën en orthodoxe kerken, en alleen de oude vrouwen - van elke bevolkingsgroep - dragen hoofddoeken.

Evgenia en Sokrat zijn onze Servasvrienden in Astrakan. Met hun vriendin Tatjana zijn ze ook de enige Servasmensen in dit deel van Rusland. Evgenia is lerares Engels, en een hele goede! Niet alleen is haar Engels het beste dat we in Rusland hebben gehoord, ook verbetert ze op een prettige en effectieve manier ons Russisch. Hans, die veel woorden kent maar ze nog moeilijk in goede zinnen kan zetten, helpt ze op weg. En ik krijg - steeds na 3 of 4 keer proberen - complimentjes voor mijn uitspraak.

Op onze eerste avond zit er een groot gezelschap aan tafel. Naast Sokrat, Evgenia en vriendin Tatjana is er ook een jong Duits gezin. Stefan en Jennay zijn met hun 2- jarige dochter Annabel op wereldreis. Evgenia had hen aangesproken in de supermarkt en meteen uitgenodigd. Besbarmak ('Vijf vingers') is het gerecht dat op tafel staat. Het bestaat uit aardappels, uien, lintpasta en veel vlees. Een traditioneel Kazachs gerecht dat je maakt voor belangrijke gasten.

Het klikt tussen Evgenia en ons. We bespreken de mogelijkheid om hier volgend jaar terug te komen. We zouden een appartement kunnen huren voor 1 of 2 maanden, en elke dag Russische les krijgen van haar. Dat zou geweldig zijn! We spreken niets af, maar we houden contact.

We fietsen nu terug naar het noordwesten, langs de Wolga richting Volgograd. We vinden weer mooie kampeerplekjes aan het water. Een keer rijden we te lang door en belanden vlak bij de weg tussen een illegale vuilstort en een elektriciteitscentrale. En ook nog grommende honden om de tent, in de nacht!
Met oordoppen slapen we toch wel in.

In een wegrestaurantje ontmoeten we Aleksej uit Archangelsk. Hij is op een racefiets en doet mee aan een behoorlijk extreme wedstrijd. Binnen twee weken legt hij de afstand af van Centraal-Rusland naar Astrakan, met een omweg via Samara. Bijna zonder bagage, dus als er geen hotel op zijn weg ligt, slaapt hij buiten op de grond. Hij ligt op de 2e of 3e plaats, denkt hij. Morgen bereikt hij de finish, dan heeft hij gemiddeld 250 km. per dag gefietst. En dat zonder karavaan met volgauto's en verzorgers, zoals bij de Giro of deTour.