Rostov en de weg naar Elista
Door: Addie en Hans
Blijf op de hoogte en volg Hans Metz en/of Addie Niesthoven
07 Augustus 2013 | Rusland, Elista
Al enkele dagen fietsen we over een rustige weg, wind in de rug, door een steppeachtig landschap. Een beetje klimmen en dalen, dus weidse uitzichten. De onafzienbare akkers zijn al leeg, en steeds vaker is het land gewoon onbebouwd. Af en toe steekt er een kudde schapen of koeien de weg over. De herder rijdt op een paard, of op een motorfiets. Maar ook een ganzenhoeder hebben we al gezien, en een kudde paarden. Bossen zijn er niet. Dat valt niet meteen op, omdat je wel veel bomen ziet. Maar dat zijn alleen dunne rijen, waarschijnlijk geplant om de wind een beetje te breken. Toch vinden we makkelijk onze kampeerplekjes. Helemaal achter zo'n bomenrij, of zoals gisteren, in een plooi in het landschap. Uit de wind, vlakbij een meertje. We worden wakker met de geur van tijm die rondom groeit.
Maar laten we even teruggaan naar Rostov. De eerste grote stad waar we aankwamen in Rusland. We hebben gereserveerd in het Rostovhostel. Als we daar in het donker aankomen - het was even zoeken naar het flatgebouw in een verre buitenwijk - zijn er alleen slaapzaaltjes, terwijl we een eigen kamer hadden besteld. Daar stond een foto van op de website. De vriendelijke jonge uitbater van het hostel wil de inkomsten niet laten lopen. Met de auto gaat hij ons voor, terug naar het centrum, en brengt ons onder in een luxe appartement. Wij denken dat het van zijn ouders is, die met vakantie zijn. Na 129 km fietsen slapen we uitstekend op de grote bedbank.
Rostov aan de Don, toch mijn droombestemming op deze reis, blijkt een prettige, ontspannen, maar nergens bijzondere stad te zijn. In twee voetgangerstunnels zijn prachtige mozaïeken aangebracht, met geïdealiseerde taferelen uit het leven in de Sovjet-Unie. De Poesjkinboulevard heeft in het midden een brede groene strook die als park wordt gebruikt, en langs de oevers van de Don is het 's avonds druk met wandelende mensen. Als we de stad weer verlaten, moeten we tientallen kilometers over een drukke weg voordat we de landelijke rust weer terugvinden.
De dorpen liggen meestal iets van de weg af, je moet er even voor omfietsen. Dat doen we graag, dan hebben we weer wat aanspraak. Als we zitten te picknicken op de sokkel van een afbladderend standbeeld van Lenin, komt een jongeman een praatje maken. At koeda? kan ik ook wel beantwoorden: Galandia! En op de Velosipjed zijn we van Ukraïne hier naartoe gereden. Dan moet Hans er aan te pas komen. Die vertelt dat we nu 3 weken onderweg zijn, en vraagt hoe ver het nog is naar de volgende stad. Dan komt de onvermijdelijke vraag naar onze leeftijden. Gelukkig is Hans goed met getallen, dus 'sjest desjat' en ' sjest desjat wossem' komt er vloeiend uit. Dat veroorzaakt ook nu weer hilariteit. En wil je een foto van ons samen maken? Dat doet hij. We nemen hartelijk afscheid, maar een paar minuten later is hij terug, met zijn eigen toestel. De kans om twee bejaarde excentriekelingen op de foto te zetten, wil hij niet laten schieten.
De dorpen zijn vaak heel groen. De huizen staan ruim uit elkaar en hebben grote tuinen rondom. In het dorpje Bolsjoi Remontnoje (bolsjoi betekent groot) zitten we in de winkel om onze yoghurt te drinken. Buiten is het heet. Als we aan de praat raken met de winkelierster, biedt ze ons koffie aan. Die serveert ze met brood met tomaat, kaas en worst, en met een schaaltje confetti (bonbons). Dochter en oma komen erbij, en ik leer tellen in het Russisch. Als we vertrekken, krijgen we de kaas en worst in een zakje mee. Gelukkig hebben wij in dit soort gevallen ook een podorok (cadeautje): een boekje met foto's over Nederland en korte teksten, ook in het Russisch. Ze zijn er blij mee.
Maar laten we even teruggaan naar Rostov. De eerste grote stad waar we aankwamen in Rusland. We hebben gereserveerd in het Rostovhostel. Als we daar in het donker aankomen - het was even zoeken naar het flatgebouw in een verre buitenwijk - zijn er alleen slaapzaaltjes, terwijl we een eigen kamer hadden besteld. Daar stond een foto van op de website. De vriendelijke jonge uitbater van het hostel wil de inkomsten niet laten lopen. Met de auto gaat hij ons voor, terug naar het centrum, en brengt ons onder in een luxe appartement. Wij denken dat het van zijn ouders is, die met vakantie zijn. Na 129 km fietsen slapen we uitstekend op de grote bedbank.
Rostov aan de Don, toch mijn droombestemming op deze reis, blijkt een prettige, ontspannen, maar nergens bijzondere stad te zijn. In twee voetgangerstunnels zijn prachtige mozaïeken aangebracht, met geïdealiseerde taferelen uit het leven in de Sovjet-Unie. De Poesjkinboulevard heeft in het midden een brede groene strook die als park wordt gebruikt, en langs de oevers van de Don is het 's avonds druk met wandelende mensen. Als we de stad weer verlaten, moeten we tientallen kilometers over een drukke weg voordat we de landelijke rust weer terugvinden.
De dorpen liggen meestal iets van de weg af, je moet er even voor omfietsen. Dat doen we graag, dan hebben we weer wat aanspraak. Als we zitten te picknicken op de sokkel van een afbladderend standbeeld van Lenin, komt een jongeman een praatje maken. At koeda? kan ik ook wel beantwoorden: Galandia! En op de Velosipjed zijn we van Ukraïne hier naartoe gereden. Dan moet Hans er aan te pas komen. Die vertelt dat we nu 3 weken onderweg zijn, en vraagt hoe ver het nog is naar de volgende stad. Dan komt de onvermijdelijke vraag naar onze leeftijden. Gelukkig is Hans goed met getallen, dus 'sjest desjat' en ' sjest desjat wossem' komt er vloeiend uit. Dat veroorzaakt ook nu weer hilariteit. En wil je een foto van ons samen maken? Dat doet hij. We nemen hartelijk afscheid, maar een paar minuten later is hij terug, met zijn eigen toestel. De kans om twee bejaarde excentriekelingen op de foto te zetten, wil hij niet laten schieten.
De dorpen zijn vaak heel groen. De huizen staan ruim uit elkaar en hebben grote tuinen rondom. In het dorpje Bolsjoi Remontnoje (bolsjoi betekent groot) zitten we in de winkel om onze yoghurt te drinken. Buiten is het heet. Als we aan de praat raken met de winkelierster, biedt ze ons koffie aan. Die serveert ze met brood met tomaat, kaas en worst, en met een schaaltje confetti (bonbons). Dochter en oma komen erbij, en ik leer tellen in het Russisch. Als we vertrekken, krijgen we de kaas en worst in een zakje mee. Gelukkig hebben wij in dit soort gevallen ook een podorok (cadeautje): een boekje met foto's over Nederland en korte teksten, ook in het Russisch. Ze zijn er blij mee.
-
07 Augustus 2013 - 10:00
Janka:
Wat heerlijk is dat toch, als mensen die je tegenkomt op reis het leuk vinden wat je doet! En als ze je excentriek vinden in dit geval ook. Misschien dat het laatste zich ook tegen je kan keren?
J -
07 Augustus 2013 - 20:30
Riekie:
Ha daar,
We genieten van de verslagen en de foto's.
Tot het volgende verslag;
Bruno en Riekie -
07 Augustus 2013 - 20:49
Jolanda:
Hoi,
Wat 'n mooie foto's! Nog veel fietsplezier!
Liefs, Jolanda -
08 Augustus 2013 - 13:01
Nanna:
Hallo Addie en Hans,
Leuk verslag weer en erge leuke foto's!
Goeie fietstocht verder!
Nanna -
09 Augustus 2013 - 19:47
Addie:
Meestal hebben we er wel plezier in, in de reacties van mensen langs de weg. Behalve natuurlijk in het enthousiaste getoeter, daar schrikken we wel eens van. Vandaag wenkte een meloenenverkoper mij, met gebaren waaruit ik begreep: kom hier eten, je hebt het nodig, je krijgt er spierballen van. Vaak lukt het ons niet om voor een meloen te betalen.
Ik begin ook praatjes te krijgen; die eenvoudige gesprekjes van waar kom je vandaan, waar naartoe, helemaal komen fietsen?, die kan ik nu ook voeren. Cijfers blijf ik moeilijk vinden. Toen ons al weer naar onze leeftijd werd gevraagd, beweerde ik stellig dat Hans 78 jaar is.
Waarom zouden we trouwens over 10 jaar niet meer hier rond fietsen? Het is ook een kwestie van de goede kant op rijden. Vanaf de Zee van Azov hebben we de wind in de rug.... -
10 Augustus 2013 - 13:08
Gaby:
Hans 78? En wat zei je van je eigen leeftijd? 25? Hahaha. Kan me voorstellen dat daar een foto van gemaakt moet worden. Klinkt alsof je daar een rariteit bent, toeteren, foto's maken, gratis meloenen uitdelen.
Voor hen een leuke afwisseling van dagelijkse beslommeringen. Gister hier in het Sonsbeektheater naar een rariteitenshow geweest. Achter gordijnen behaarde vrouwen, sterke man, geschubde man. Kunnen jullie zo bij met jullie fietsen en een grote kaart van Rusland erachter.
"Gewone" mensen gaan naar exotische eilanden of naar Salou of in een luxe hotel, of varen met een vrachtschip mee...
Maar weer genoten van jullie verhalen en foto's, liep een beetje achter maar ben weer bijgelezen.
Kijk uit naar het nieuwste verslag.
Groet van je (schoon)zuster
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
