Bergen
Door: Addie en Hans
Blijf op de hoogte en volg Hans Metz en/of Addie Niesthoven
27 Mei 2013 | Oostenrijk, Landeck
M'n knieën doen zeer, en de spieren van mijn bovenbenen reageren verschrikt als er tussen het dalen door weer zo'n venijnig steil stukje omhoog komt. We hebben de Reschenpas gehaald! Toen we 1520 meter hoog waren, stond er geen bordje langs het fietspad. Dat staat er pas een eindje naar beneden, waar de auto's rijden. We zijn dus nog stoerder dan uit de foto blijkt!
Ja, het was zwaar. Koud, een beetje mistig, en een harde wind die vanuit de pas onze kant uit waait. Een paar heel lange steile stukken. En prachtig! Fantastische uitzichten. De rivier, nog steeds de Adige, die steeds smaller wordt maar even hard blijft klateren en bruisen. De bloemen langs de weg: hier in Oostenrijk zijn de klaprozen uitgebloeid, we zien vergeet-me-nietjes, paardebloemen en grote paars-blauwe pluimen. De sneeuw op de toppen komt steeds dichterbij, maar we bereiken die niet. Stonden een paar dagen geleden de fietsers nog tot hun enkels in de sneeuw op de pas, nu is het er weer gewoon groen. De zon begint zelfs te schijnen.
Oostenrijk begint net na de pas. We zien en horen geen verschil, maar de koffie is nog wateriger hier. Jammer!
De afdaling, 6 kilometer lang met 11 haarspeldbochten, brengt ons ook heel even in Zwitserland. Ineens rijden we niet meer tegen de rivier in. De Inn is hier al breed en sterk en stroomt onze kant op. Het Fort Europa wordt hier niet bewaakt; we passeren twee keer de Europese grens zonder dat we een douanier zien. De wanden van de kloof zijn kaal en steil, aan de overkant zien we af en toe een paar auto's. Het grootste deel van de autoweg gaat daar door dichte of half open tunnels. Wegenbouw is hier pas echt interessant! We zien een kleine file waar ze aan het klussen zijn aan de weg, hoog boven het ravijn.
De vakantiefietsers die de Reschenpas nemen, zijn vrijwel allemaal Nederlanders die de route van Reitsma volgen. Twee vrouwen vertellen ons hoe koud het was op de Vorarlbergpas, onze volgende obstakel. Deze pas is een paar honderd meter hoger. Hier ligt nog wel sneeuw. Met sokken aan hun handen zijn ze afgedaald, bijna te koud om nog goed te kunnen remmen.
Ze verklappen ook dat de oudere solofietser die we een paar uur eerder bij de koffie spraken, evenals zij op weg naar Rome (voor hen uit dus), op een elektrische fiets rijdt. Het klinkt alsof ze het valsspelen vinden, maar wij vinden het slim. Dat gaan wij later ook doen, als we oud zijn.
In de krant zien we dat de zon die nu zo uitbundig schijnt, het niet lang gaat volhouden. Kou en regen zijn weer in aantocht. We besluiten dat het mooi is geweest. Door de Arlberg heen loopt een handige tunnel. Wij gaan morgen een stukje met de trein....
Ja, het was zwaar. Koud, een beetje mistig, en een harde wind die vanuit de pas onze kant uit waait. Een paar heel lange steile stukken. En prachtig! Fantastische uitzichten. De rivier, nog steeds de Adige, die steeds smaller wordt maar even hard blijft klateren en bruisen. De bloemen langs de weg: hier in Oostenrijk zijn de klaprozen uitgebloeid, we zien vergeet-me-nietjes, paardebloemen en grote paars-blauwe pluimen. De sneeuw op de toppen komt steeds dichterbij, maar we bereiken die niet. Stonden een paar dagen geleden de fietsers nog tot hun enkels in de sneeuw op de pas, nu is het er weer gewoon groen. De zon begint zelfs te schijnen.
Oostenrijk begint net na de pas. We zien en horen geen verschil, maar de koffie is nog wateriger hier. Jammer!
De afdaling, 6 kilometer lang met 11 haarspeldbochten, brengt ons ook heel even in Zwitserland. Ineens rijden we niet meer tegen de rivier in. De Inn is hier al breed en sterk en stroomt onze kant op. Het Fort Europa wordt hier niet bewaakt; we passeren twee keer de Europese grens zonder dat we een douanier zien. De wanden van de kloof zijn kaal en steil, aan de overkant zien we af en toe een paar auto's. Het grootste deel van de autoweg gaat daar door dichte of half open tunnels. Wegenbouw is hier pas echt interessant! We zien een kleine file waar ze aan het klussen zijn aan de weg, hoog boven het ravijn.
De vakantiefietsers die de Reschenpas nemen, zijn vrijwel allemaal Nederlanders die de route van Reitsma volgen. Twee vrouwen vertellen ons hoe koud het was op de Vorarlbergpas, onze volgende obstakel. Deze pas is een paar honderd meter hoger. Hier ligt nog wel sneeuw. Met sokken aan hun handen zijn ze afgedaald, bijna te koud om nog goed te kunnen remmen.
Ze verklappen ook dat de oudere solofietser die we een paar uur eerder bij de koffie spraken, evenals zij op weg naar Rome (voor hen uit dus), op een elektrische fiets rijdt. Het klinkt alsof ze het valsspelen vinden, maar wij vinden het slim. Dat gaan wij later ook doen, als we oud zijn.
In de krant zien we dat de zon die nu zo uitbundig schijnt, het niet lang gaat volhouden. Kou en regen zijn weer in aantocht. We besluiten dat het mooi is geweest. Door de Arlberg heen loopt een handige tunnel. Wij gaan morgen een stukje met de trein....
-
28 Mei 2013 - 21:14
Jolanda:
Nou, het is wel afzien hoor...wel stoer dat jullie doorgaan! Maar jullie lijken toch te genieten?!
Liefs, Jolanda -
29 Mei 2013 - 14:47
Anita:
Hallo Addie en Hans,
Het klinkt allemaal verschrikkelijk stoer maar vooral ook koud en afzien. Wij vertrekken over een week richting Zuid Tirol om daar te gaan fietsen. Maar de eerlijkheid gebied om te vertellen dat we de heenweg met de auto afleggen. We blijven een maand weg. Hopelijk is het dan wat beter weer dan jullie daar hebben gehad.
Veel plezier nog onderweg. Ik blijf jullie volgen!
Groet,
Anita -
04 Juni 2013 - 20:21
Marijke Houtman:
Hoi Hans en Addie.
Gelukkig is er altijd nog openbaar vervoer. Groot gelijk. Ik zou niet eens durven fietsen in de sneeuw. Dat doe ik in Nederland niet eens meer. Fijne tijd nog
.
Groetjes,
Marijke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
