Where are the bodies?

Behulpzaam wijst de bewaker ons op de plattegrond van het oude Pompeii waar we de versteende lichamen kunnen zien: bij de nummers 11, 13 en 56. Ja, daar komen we natuurlijk echt voor: om die mensen te zien die midden in hun gewone leven werden verrast door de uitbarsting van de vulkaan, in 79 na Christus. Binnen een paar uur was de stad overstroomd door gloeiende lava. Wie dat in een hoekje of gaatje overleefde, kreeg de volgende dag alsnog een meters dikke laag as en puin over zich heen. In mijn verbeelding ziet Pompeii eruit als het kasteel van Doornroosje: een kind speelt met een hond, de bakker heft zijn hand op naar zijn knecht. Maar wat we zien zijn de mooi uitgegraven ruïnes van de oude stad, en enkele gipsafdrukken van vluchtende of schuilende mensen. Indrukwekkend, dat wel.
We banen ons een weg langs de grote groepen met gids en doen onze eigen audiotoer. De gidsen doen onaangenaam tegen losse bezoekers en versperren ons soms de weg. Maar zonder hen hadden we zeker niet het bordeel gevonden, met spannende muurschildering en stenen bedden.

De Vesuvius zelf is zo mogelijk nog indrukwekkender. Het gebied is een natuurpark, en boswachters rijden je in zware vrachtwagenachtige bussen naar boven over een smalle kronkelige weg. Het laatste stuk, over een stoffig en steil pad, lopen we. Het is hoog, en ik ben blij met de hekjes langs de diepe krater. Ook de krater is droog en stoffig. De berg is helemaal groen, maar het land er omheen, ver weg in de diepte, ziet er saai en volgebouwd uit. We zijn het fototoestel vergeten, dus we kopen een kaart met een mooi overzicht vanuit de lucht.

Op de camping ontmoeten we John en Gayle, Engelsen die al sinds juli vorig jaar onderweg zijn in Europa. Ze gaan nu naar zuid-Italië, daarna misschien Griekenland en misschien wel door tot Japan. We praten, over de spullen die je wel of niet mee hebt op reis, over vrij kamperen en over logeren bij mensen van WarmShowers en andere gastvrijheidsnetwerken. Onmisbaar als je lang van huis bent.

Het nieuwe Pompei is een saai stadje, waar iedereen 's avonds om 8 uur lijkt te slapen. Het ligt ook niet aan zee, dus fietsen we op de terugweg een stuk richting Napels. De stadjes liggen aan elkaar vastgebouwd en zien er armoedig uit. Strand is er bijna niet. We vinden een boulevard met daaronder zwart zand vol rommel, en een waarschuwing voor de slechte kwaliteit van het zeewater. Zo stelde ik me de Middellandse Zee niet voor!